Τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Όλα αλλάζουν
κι όλα μας κοιτάζουν
με μια αλλιώτικη ματιά.
Της φθοράς
και της αφθαρσίας
γι' αυτούς που το ταξίδι τέλειωσαν
και γι' αυτούς π' ούτε κατάλαβαν
ποιο είναι το ταξίδι.

Κάτι πρέπει να ξέρει η νύχτα
κι αργεί να ξημερώσει.
Κάτι πρέπει να ξέρει η άνοιξη
κι αργεί να 'ρθει.

Δεν επέστρεψαν τα λόγια
που κάποτε ξεστόμισαν.
Τα συναισθήματα, μας περιφρόνησαν
γιατί αυτά που λέγαμε, ποτέ δεν αισθανθήκαμε.

Και τώρα,
με μια φυγοκεντρική εσωστρέφεια
ο κύκλος γίνεται δύνη,
η ατολμία, θράσος
και η απάθεια, διαμαρτυρία.

Χωρισμοί

Αγάπες που χάθηκαν
στου ονείρου, το ανοιξιάτικο δείλι.
Μουσκεμένα, σαν ρούχα τα μάτια σου
αποζητούν τη φωτιά.

Όλα εκείνα που πάντρεψαν
το χειμώνα, με τα ρόδα του Απρίλη.
Σε μια καρδιά αφιλόξενη, πια
έχουν κτίσει φωλιά.

Χωρισμοί που δεν άντεξαν
του θανάτου το πόνο.
Σαν μια ανάμνηση θάφτηκαν
στου θυμικού τη γωνιά.

Σαν περάσει το θέρος
του φθινοπώρου η οδύνη,
όλα μοιάζουν προσάναμμα
στη παγερή μοναξιά.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ (Άκης Πάνου-Ο κόσμος ο δικός σου)

Πως να μαντέψω, πως πρέπει να βαδίσεις.
Πως να σου μάθω, πως πρέπει να κοιτάς.
Δεν έχω ζήσει στο κόσμο που θα ζήσεις.
Δεν περπατούσα εκεί που θα πατάς.

Σε αυτά που είδα, σε αυτά που 'χω περάσει
πολλά τα λάθη και λίγα τα σωστά.
Και είσαι του κόσμου που κάποτε θα φτάσει
από το χρόνο, να τρέχει πιο μπροστά.

Πως θα 'ναι αλήθεια, ο κόσμος ο δικός σου.
Η φαντασία δεν φτάνει να το δω.
Εδώ τελειώνει για μένα το ταξίδι
ενώ για σένα αρχίζει από 'δω.

Τείχη-Κ.Π.Καβάφης

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ
άλλο δεν σκέπτομαι-τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη...

Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α...όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω;

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ (Άκης Πάνου-Στο σταθμό του Μονάχου)

Γιορτινές στιγμές

Χιονισμένες πλαγιές-
στο λευκό τους το χρώμα
λαμπιρίζει ο ήλιος.

Αγνές μα ψυχρές-
οι ακατοίκητες από ελπίδα καρδιές
και του ανεκπλήρωτου ο πόνος
που δεν πιάνεται φίλος.

Στοιχειωμένες στιγμές-
γιορτινά τραπέζια, ευχές
και λαμπιόνια πολλά
να ομορφαίνει ο τοίχος.

Εορτές και χαρές-
που σκοντάφτουν στο χτες
σε αγαπημένα πρόσωπα
που δεν υπάρχουν πια,
"χρόνια πολλά" να τους λες.

Στολισμένες βιτρίνες-
χριστουγεννιάτικα δέντρα
μουσικές γιορτινές...
Κι ο Άη-Βασίλης που έρχεται
ακούγεται μόνο στων παιδιών τις φωνές.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ (Άκης Πάνου-Στις παράγκες)

Λίγα λόγια:

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι φανατικός ακροατής του λαϊκού τραγουδιού.
Άλλωστε αυτό φαίνεται, από τις εδώ μουσικές μου προτιμήσεις.
Μόνο τα τραγούδια του Άκη Πάνου αγγίζουν την ψυχή μου σαν τα ακούω.
Μεγάλος συνθέτης αλλά και λαϊκός ποιητής κατά 'με, για αυτό είπα να εγκαινιάσω
τι νέα μου στήλη "Αφιέρωμα" στο blog, απ' αυτόν.

Έπειτα, ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του, είναι και ένας λόγος παραπάνω
για την εκτίμηση μου στο πρόσωπο του.

Πάντα είχα μια κλίση και μια συμπάθεια προς αυτού του χαρακτήρα ανθρώπους.

Σκέψεις...(ο άλλος μέσα μου)

Κάποια στιγμή αποφάσισα
να αποβάλω αυτόν τον άλλον από μέσα μου.
Να απαλλαγώ απ' αυτή την θνησιγενής υπεροψία,
του ανθρώπου που τα ξέρει όλα.
Που για τα πάντα έχει άποψη,
που κανείς δεν τον ακούει και όλοι τον συνερίζονται.
Έπειτα κατάλαβα πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο!
Όλα πηγάζουν από την αμερόληπτη πλευρά του εγώ.
Εγώ κι οι άλλοι, εμείς κι αυτοί...
Γεμίσαμε στρατόπεδα συγκεντρώσεως ηλιθίων.
Τόσο ηλιθίων που εμπρός στο εκτελεστικό απόσπασμα
αναφωνούμε υπερήφανοι των εθνικό μας ύμνο:

"Σε γνωρίζω από την κόψη
του ό,τι πονάει πιο πολύ.
Σε γνωρίζω από την όψη
του χαμάλη στη ζωή.
Απ' τις ρίζες μας βγαλμένη
που ανθίζουν νοερά
και σαν πρώτα δοξασμένη
χαίρε, ω χαίρε, κακομοιριά!"

Βράδυ-Κ.Καρυωτάκης

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι
-μια ιαχή μακρυσμένη-
τ' αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,


τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρα μου,
ένα τραίνο που θα 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου,


οι καμπάνες που σβήνουν, το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...




Μουσική: Λ.Πλάτωνος
Ερμηνεία: Σ.Γιαννάτου

Jerry Goldsmith-Papillon (1973)

"Γιατί μερικά πράγματα

μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη..."

Ε, και;...(παλιέ μου συναγωνιστή)

Κάποτε ορίζαμε τις ψυχές μας.

Με ένα ποδήλατο ανακαλύπταμε τον κάματο της ανηφόρας

που τύχαινε στο διάβα μας για να προχωρήσουμε μπροστά.

Κάποτε από μια μικρούλα κάμαρα

ταξίδευαν τα όνειρα σε θάλασσες ανοιχτές.

Έστω κι αν ήταν φουρτουνιασμένες.

Έστω κι αν οι ακτές τους φάνταζαν τόσο μακρινές.

Κάποτε μοιραζόμασταν ό,τι κι αν είχαμε...

Και το ψωμί μας, και τις πλάτες μας βάζαμε, και την αγάπη μας.

Όλα ήταν διπλά, κι εμείς μόνοι μας απέναντι σε όλα!

Τώρα το ποδήλατο έγινε jaguar.

Η καμαρούλα έπαυλη.

Και τα όνειρα μας, καρποστάλ μιας παλιάς εποχής

αραχνιασμένα στης λήθης τα συρτάρια.

Το ψωμί χαβιάρι.

Οι φουρτουνιασμένες θάλασσες

ήρεμες πολυτελείς πισίνες.

Οι πλάτες μας γιόμισαν μαχαιριές.

Και την αγάπη, τη κράτησες μόνο για σένα.

Κι αποζητάς το θαυμασμό,

στα μάτια μου να δεις...

Μόνο μια απάντηση,

θα πάρεις από μένα:

_ Ε, και;

Σκέψεις...(όλα βαίνουν καλώς!)

Μπερδεμένα λόγια...

Αιχμαλωσίες ανθρώπων στην αμηχανία της απρόβλεπτης στιγμής.

Δεν κηδεμονεύεται το αύριο...

Το σήμερα παριστάνει πως "όλα βαίνουν καλώς!"

Τόσο αμήχανα, σαν αναφορά στρατιώτη, που ξέρει πως κοιμήθηκε στη σκοπιά του.

"Όλα βαίνουν καλώς" για να υπάρχουν και αύριο,

"όλα βαίνουν καλώς" για να υπάρχει η στιγμή που θα αυτοαναιρείσαι εσύ...

Ενοχές

Τις κουβαλάς από παιδί, τις αναθρέφεις.

Λουλουδάκια που φυτρώσανε στο χώμα της ψυχής.

Σαν τα παιδάκια, που όσο τους τάζεις τόσο αυτά τα κοροϊδεύεις

για χατίρι τους, γίνεσαι ο κλόουν στο πανηγύρι της ζωής.

Κι όσο εσύ δεν θέλεις πια να τις φροντίζεις

σταγόνες θα γίνουν, μες στο πιοτό σου να τις πιεις.

Κι αν σου θολώσουν το μυαλό, πίσω γυρίζεις

κι ό,τι τους έταζες μπροστά σου θα τα βρεις.

Ανάλγητες μορφές, που σε κοιτάζουνε στα ίσια

κι εσύ θα θες, από το βλέμμα τους αυτό να λυτρωθείς.

Τα λουλουδάκια γίνανε πλέον κυπαρίσσια

κάτω απ' τον ίσκιο τους μια μέρα θα θαφτείς.

Απωθημένοι τόποι

Λησμονημένα τρένα

ερημικοί σταθμοί

όνειρα σκουριασμένα

σε μια βουβή γραμμή.

Στάση χωρίς σταθμάρχη

αποβάθρες αδειανές

αναχωρήσεις-αφίξεις

στο πίνακα σβηστές.

Χέρια που κουβαλάνε

ζωές για αποσκευές

σ' ένα ταξίδι ελπίδας

που χάθηκε γι' αυτές.

Απωθημένοι τόποι

προορισμοί ερωτικοί

με μια απλή συγνώμη

σε αφήνει η προσμονή.

Ρολόι σταματημένο

στης νιότης μας το φως

κανένα πλέον τρένο

δεν έχει ο συρμός!

Μια επανάσταση

Ξεκινήσαμε με ορμή και με οργή

αργότερα αφήσαμε τη καρδιά μας να ημερέψει

γίναμε οι ίδιοι στρατιωτάκια κι αρχηγοί

στη κατρακύλα που μας είχε κυριέψει.

Ποδοπατήσαμε ιδέες και αρχές

ανεβήκαμε βιαστικά της κοινωνίας τα σκαλοπάτια

και τώρα που φτάσαμε επιτέλους στη κορυφή

τους εαυτούς μας δεν τολμάμε να αντικρύσουμε στα μάτια.

Λάθος ταξίδι φίλε, λάθος προορισμοί

σε καναπέδες και γραφεία δεν διεκδικείς ζωές χαμένες

το μόνο που κάνεις είναι να αφήνεις τη ντροπή

να ξεθάβει συνειδήσεις και αξίες, από χρόνια πια θαμμένες.

Μια επανάσταση να ζήσουμε κι εμείς

να 'χουμε κάτι να διηγηθούμε στα παιδιά μας

τους βολεμένους δεν τους δόξασε κανείς

μόνο τους ήρωες είχαμε πάντα στη καρδιά μας.

Μαρινέλλα-Γ.Χατζηνάσιος-Τακ,Τικ-Τακ-1978

Η έκτη αίσθηση

Συνειδήσεις ψυχρές,

εαυτοί που χάνονται για μια ζαριά

ζωές ανύπαρκτες, αποτελειώνουν το σκοπό τους

μέρες στενάχωρες, μουντές σαν συννεφιά

ψυχές που έπαψαν να αποζητούν τον άνθρωπο τους.

Ζωές ατάραχες, φιγούρες σκυθρωπές

σε διαδρομές σπίτι-δουλειά, δουλειά και σπίτι

σαν ανταμώνουνε τις νύχτες οι σιωπές

έχουν πολλά να πουν, για την ανία που τους πλήττει.

Μια έκτη αίσθηση την ύπαρξη σου αμφισβητεί

καταλαβαίνει τη μιζέρια που σε πνίγει

ψυχανεμίσματα που φέρνει μια στιγμή

και τον δρόμο της ελπίδας σου ανοίγει.

Σαραβαλιάζει το κορμί και τη καρδιά

μέσα σου νιώθεις το καμένο δάσος

που απ' τα καμένα ξεπροβάλει ζωή ξανά

που σε κάνει να αναρωτιέσαι, τι πήγε λάθος!

Νίκος Γκάτσος-Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί

Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.

Γεννιούνται μ' ένα χρυσαφένιο χρώμα

με όνειρα που τους τα φτιάχνει η συννεφιά

με ελπίδες που φυτρώσαν μεσ' το χώμα.

Οι ήρωες δεν έχουν μυστικά.

Δεν ταξιδεύουν ποτέ σε ξένα μέρη.

Γίνονται αγάλματα ψυχρά, μα εθνικά

κι έχουν για συντροφιά τους ένα περιστέρι.

Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.

Κάνουν, πως τάχα, λεπτομέρειες δεν θυμούνται.

Κι όταν η νύχτα τους σκεπάζει με σιωπή

πετάν' το θρύλο στα πουλιά κι αποκοιμιούνται.

Ερμηνεία: Γ.Ρωμανός

Μουσική: Μ.Χατζιδάκης

Ο κυρίαρχος λαός

Παραφυλάς να μη σε δουν οι έγνοιες σου

γιατί δεν είσαι καταδότης της ψυχής σου.

Τα αθώα σου μάτια κοιτώ σε μια φωτογραφία.

Τότε που ήσουνα λαός πολλά υποσχόμενος

τώρα σκλάβος σε κλουβί πολυτελείας.

Πως σε κατάντησαν μωρέ οι τυχάρπαστοι

οι αλήτες της οδού της ευφορίας!

Φατμέ-Υπάρχει λόγος σοβαρός-1985

Οι πουλημένοι

Πουλάω όσο-όσο

την αξιοπρέπεια μου, τα ιδανικά μου

και τη ψυχή μου στο διάολο πουλώ

μόνο και μόνο για ένα πινάκιο φακής

με χρυσαφένιο πάτο.

Να είμαι εγώ, ο γορίλας βασιλιάς της ζούγκλας

να διαφεντεύω μαϊμούδες

που κάνουν κωλοτούμπες, αναπηδώντας

από δέντρο σε δέντρο

ζητωκραυγάζοντας την πονηριά τους.

Κι όσο ψηλά να ανεβαίνω

τόσο να φαίνεται ο κώλος μου!

Σκυμμένα αγάλματα

Το βλέπεις μπροστά σου πως όλα τελειώσανε

γίναμε Ιούδες και το φιλί μας τους δώσαμε.

Με γράμματα ανάγλυφα το τέλος μας γράψαμε

κι ό,τι πρεσβεύαμε στα μάρμαρα θάψαμε.

Τις μορφές που αγαπήσαμε τις κάναμε σκυμμένα αγάλματα

για να υπάρξουν σωτήρες πρέπει να υπάρχουν και θαύματα!

Με ένα σταυρό μαρτυρίου η ζωή μας γονάτισε

δεν σταθήκαμε όρθιοι και στο σβέρκο μας πάτησε.

Και τώρα τι;

(από ένα παιδί 16 χρονών)

Μπορεί να μην είμαι ένας ήρωας

μπορεί να φοβάμαι το κακό

μα ξέρω να ζω με ιδανικά

με έργα παντοτινά!

Μπορεί να μη πολεμήσω ποτέ στη ζωή μου

ίσως να πεθάνω από θάνατο αργό

μα εάν ποτέ μου τύχει δεν θα διστάσω

στη μάχη που επέλεξα να σκοτωθώ.

Γιατί στη ζωή έμαθα να μάχομαι

έμαθα να ζω προκλητικά

δεν με νοιάζει εάν οι άλλοι πούνε

πως έπεσα για ψευτοιδανικά.

Για μένα θα είναι το πιο σωστό

το πιο μεγάλο κατόρθωμα μου

γιατί τα ιδανικά θα 'ναι δικά μου

κι αξίζει μαζί τους κι εγώ να χαθώ.

Ίσως με τρομάζουν αυτές οι σκέψεις

ίσως να αποφεύγω να μιλώ για αυτά

μα ξέρω καλά τον εαυτό μου

ξέρω τι θέλει η καρδιά!

Αυτό που μου αξίζει

Έφτασε επιτέλους η ώρα

να απονείμω σε μένα αυτό που μου αξίζει

ένα μετάλλιο βλακώδους ευθύνης

φτιαγμένο επιμελώς εδώ και καιρό.

Με τις ματαιοδοξίας μου

τις κουρασμένες ημέρες

πιασμένοι αδύναμα οι κρίκοι

σε μια αλυσίδα από κρίματα

περασμένα σαν θηλιά στο λαιμό.

Σαν η ψυχή μου φτερούγισε

σε ανοικτό ουρανό

τη στιγμή που με διάλεξε

για παιδί του ο αέρας

τη στιγμή που η αλήθεια ξεπρόβαλε

σαν ήλιος σε παγερό πρωινό.

Τότε και μόνο τότε, κατάλαβα

με την ευτυχία κάποιων άλλων

πως είχα επιλέξει να ζω.

Η μέχρι τώρα ανούσια ζωή μου

θα γίνει στάχτη στη φωτιά της καρδιάς

μαζί με όλα αυτά που καυχιόντουσαν πως τα ποθούσα

μαζί με όλα αυτά που σε ανάγκασαν να τα αγαπάς.

Έφτασε επιτέλους η ώρα

να απονείμω σε μένα αυτό που μου αξίζει

κι από τη μήτρα της μάνας μου

να αρχίσω να ζω...

Λόγια ζωής.

Κάθε στιγμή της ζωής σου

είναι και μια σταγόνα που θα ξεχειλίσει το θάνατο.

Κάθε άρνηση της, είναι ο ίδιος ο θάνατος.

Διαλέγεις και παίρνεις, η επιλογή είναι δική σου!

Σε ό,τι γεννάς θα αξίζει ένας θάνατος

και τον θάνατο θα τον τρέφει η ζωή σου.

Ό,τι άλλο σου έμαθαν

είναι για να περιμένεις στωικά στη γραμμή σου...

Σκέψεις...(ελπίδα)

Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...

Κι αν εσύ έχεις πεθάνει πριν απ' αυτήν;

Πρέπει να περιμένεις πρώτα το δικό της θάνατο;

Πολύ ελπιδοφόρο μου ακούγεται!

Εβδομάδα

Πρόστυχες μέρες δεν υπάρχουν

μονάχα πόρνες Κυριακές

που σε φιλούν και σ' αγκαλιάζουν

για να ματώνουν τις ψυχές.

Απομεσήμερο Σαββάτου

και σε φλερτάρουν οι εμμονές

όλα τελειώνουν τις Δευτέρες

κι όλα πενθούν αυτό το χτες.

Μία εβδομάδα που αρχίζει

επτά θανάσιμες πληγές...

Η κάθε μέρα που περνάει

στο ημερολόγιο γραμμές

να διαγράφονται σαν τα όνειρα σου

που έκανες τις Κυριακές.

Με τα πρωτοβρόχια

Μύρισε το χώμα

και στη ψυχή μου μίλησε

χαρές και χελιδόνια

πετάξανε μακριά.

Ήρθε ο χειμώνας

σταγόνα και με φίλησε

κάθε καλοκαίρι

με αποχαιρετά.

Κρύφτηκε ο ήλιος

κι η θλίψη με πλημμύρισε

με τα πρωτοβρόχια

χάνεται η χαρά.

Λόγια ακροβάτες

κι η καρδιά μου λύγισε

τέτοια καλοκαίρια

να μη 'ρθουν ξανά!

Όνειρα κομμάτια

που ο αέρας φύσηξε

πολύχρωμα μπαλόνια

που σκάνε στη βροχή.

Κι αυτό το καλοκαίρι

λάθος πόρτα κτύπησε

τόσα καλοκαίρια

δεν έβαλα μυαλό!

Μύρισε το χώμα

κι η ελπίδα μου ξεψύχησε

τόσα χρόνια τώρα

το ίδιο σκηνικό.

Μ.Χατζιδάκης-Βροχή

Της παιδικής μου κάμαρας

Πράγματα σύμβολα καιρών κι όλα λησμονημένα

της παιδικής μου κάμαρας, ασάλευτες-αλύτρωτες ψυχές

τη προσοχή μου αποζητούν στα μάτια μου καημένα

κι από το μέρος τους ακούς φωνές που εκλιπαρούν.

Θύμισες όμορφων,

τώρα νεκρών στιγμών, στην άκρη πεταμένα

αγάπες που θαμπώσανε στου χρόνου τη φθορά

φαντάσματα απογίνανε στη σκόνη τους θαμμένα

απομεινάρια μιας ζωής που δεν θα 'ρθει ξανά.

Της παιδικής μου κάμαρας όλα τ' αγαπημένα

που άφησα πίσω, μνήματα άταφων παιδιών

πάντα θα μ' αντικρίζουνε στα μάτια λυπημένα

και πάντα θα ανασταίνουνε τ' όμορφο παρελθόν.

Στέρφες αγκαλιές

Σε σκοτώνουν οι μέρες που περνούν

σε σκοτώνουν δεν σε αφήνουνε να ζήσεις

την ευτυχία με τα ακροδάχτυλα να αγγίξεις

οι ωραίες σου στιγμές σε προσπερνούν.

Σε σκοτώνουν οι δρόμοι κι οι γωνιές

σε σκοτώνουν το φεγγάρι με το αστέρι

τη στιγμή αυτή-που σου έπιανε το χέρι

θα απομείνουν πλέον στέρφες αγκαλιές.

Σε σκοτώνουν τα τραγούδια που ακούς

σε σκοτώνει η καρδιά καθώς κτυπάει

τα μπαράκια που μαζί της είχες πάει

τη χαρά σου σαν σφηνάκι θα ρουφούν.

Σε σκοτώνουν οι φίλοι κι οι γνωστοί

σε σκοτώνουν όταν γι' αυτή θα σε ρωτάνε

όλα γύρω σου για 'κείνη θα μιλάνε

μα δεν θα 'ναι πια το γέλιο της εκεί.

Σε σκοτώνουν οι ώρες καθώς σταλάζουν μοναξιά

σε σκοτώνει η ανυπόφορη σιωπή τους

όλα αυτά, που αυτή δεν θα 'ναι πια μαζί τους

θα φωνάζουν τη δική σου ερημιά.

Σε σκοτώνει η ανυποψίαστη στιγμή

σε σκοτώνει ο χειμώνας που θα φέρει

η κάθε ανάμνηση θα μοιάζει με μαχαίρι

που ακουμπάει σε μια ανεπούλωτη πληγή.

(στην "Α"... που έφυγε νωρίς!)

Domenica-Άχρηστα ρολόγια

Ένας νέος κύκλος

Τώρα ανοίγει ένας νέος κύκλος πια για μένα

αφήνω πίσω μου το γκρίζο παρελθόν

τώρα κτίζω το μίζερο παρόν!

Τώρα οι εμμονές μου πιασμένες χέρι-χέρι

θα σύρουν λυτρωμένες του Ζαλόγγου το χορό

απαλλαγμένες από μένα, ανύπαντρες μητέρες

μαζί με τα παιδιά τους θα πέσουν στο γκρεμό.

Τώρα η ελπίδα μου σε παγερά στρωσίδια

μάταια θα περιμένει τ' όνειρο για να αποκοιμηθεί

κι ένα πλεόνασμα ψυχής που έλεγε "καλημέρες"

τώρα την καληνύχτα μου ζητάει για ευχή.

Σταύρος Σιόλας-Της άρνης το νερό

Νυχτερινή συζήτηση οραματιστών

Να το θυμάσαι αυτό που θα σου πω

(έτσι μου είπες εκείνο το βράδυ)

"αυτός που αναζητάει το φως

στο τέλος τον τρώει το σκοτάδι!"

Γι' αυτό δεν θα είμαι η εξαίρεση εγώ

έστω κι αυτή που επιβεβαιώνει τον κανόνα

παρά θα είμαι απλά και μόνο ένας θνητός

που έπεσε άξια στης ζωής τον αγώνα.

_ Κι όσα κι αν λες

η θεωρία δεν είναι πράξη

ο πρόλογος σου, επίλογος μου μοιάζει

καιρός να πάμε τώρα και στο "κυρίως θέμα"...

Σταύρος Τσάκος-Έρχεται κρύο

"...σε μια ψυχή, που νοιάζεται για μένα...μη κρυώσω!"

Η δική μου Χαλκίδα

Χαλκίδα, πόλη της βροχής,

των εφηβικών μου χρόνων, η μελαγχολία

τα όνειρα μιας άλλης εποχής

που περάσαν πια στη φαντασία.

Πάρκα και δρόμοι, σ' έντονους ρυθμούς

και η γέφυρα εκεί, με την παλίρροια της

χρόνια γεμάτα δισταγμούς

ζωή-να μετράει-την ανασφάλεια της.

Χαλκίδα, πόλη της αναμονής,

μιας θύμησης όλων αυτών, που μ' έχουν πια ξεχάσει

σαν τις φωτογραφίες, μιας αλησμόνητης εκδρομής

που απ' το καιρό κιτρίνισαν, κι έχουνε πια χαλάσει!

Πάρκα και δρόμοι, σ' έντονους ρυθμούς

κι η γέφυρα εκεί, με την παλίρροια της

κι εγώ, σαν τους ξενιτεμένους νοσταλγούς

ζητώ-της παιδικής μου ξεγνοιασιάς, το συναπάντημα της!

Χαλκίδα, πόλη της σιγής,

ζεστή μα κι αφιλόξενη, η αγκαλιά σου

και σαν μια οπτασία-μιας άδηλης στιγμής

βλέπω-ό,τι αγάπησα να χάνεται, μες στα τρελά νερά σου!

Μ.Λιδάκης-Χαλκίδα

Η λογική κι ο έρωτας

Στον έρωτα οι σκέψεις, περιττεύουν

δεν χρειάζεσαι μολύβι και χαρτί

αυτά τα χρειάζεται ο μπακάλης

για να δει πόσα θα βγάλει απ' τη φακή.

Στον έρωτα δεν χωράνε συμφωνίες

αισθάνεται ή δεν αισθάνεται η καρδιά

όλα τα άλλα, είναι για τους δικηγόρους

συμβόλαια με ρήτρες, ποινικά.

Στον έρωτα δεν ταιριάζουνε τα πρέπει

αυτά είναι για τα μικρά παιδιά

να τους τα λέει, με αυστηρότητα, η μαμά τους

κι εκείνα να κάθονται καλά.

Στον έρωτα ταιριάζει η αταξία

η αμαρτία κι η αποκοτιά!

Εάν τα πράγματα τα βλέπεις κάπως έτσι

λυπάμαι, αλλά εγώ δεν συμφωνώ

προτιμώ να αφεθώ στη μοναξιά μου

και ποτέ μου, να μην ερωτευτώ!

Εγώ θέλω να μου μιλάει η καρδιά μου

κι ό,τι προστάζει αυτή, να κάνω εγώ

κι όχι να της βάλω ένα κομπιουτεράκι

για να μου βγάζει σωστό ισολογισμό!

Το σκέφτεσαι, εάν τα πράγματα, ήταν κάπως έτσι;

Του έρωτα, ο φτερωτός θεός, θα ήταν λογιστής

κι ο κυρ-Μανόλης, της γειτονιάς μας ο μπακάλης

η Αφροδίτη, η θεά του έρωτα και της ζωής!

Πυξ λαξ-You get in love

Μπαλόνια

Σαν ένα μπαλόνι ψηλά στον ουρανό

άφησα τα όνειρα μου, να απομακρυνθούνε

στης απεραντοσύνης του, τους δρόμους να χαθούνε

αφού εγώ προτίμησα να τα απαρνηθώ!

Μπορεί στου ανέμου τη πνοή, την ώθηση να βρούνε

αυτή που στερηθήκανε σε κάμαρες κλειστές

στου νοσηρού μου, του μυαλού, τις άτυχες στιγμές

τώρα τα στέλνω μακριά, μη και δικαιωθούνε.

Ίσως και συγχωρέσουνε την τραγική εικόνα

ενός ανθρώπου δύσμοιρου, που τα ταλαιπωρεί

που ήτανε ανίκανος δίπλα τους να σταθεί

και γέμισε τους ουρανούς, πολύχρωμα μπαλόνια.

Φοίβος Δεληβοριάς-Αφού δεν μ' αγαπάς

Τα χειροκροτήματα-Γ.Κοινούσης-1974

Απλός...λαϊκός για μερικούς...αλλά μεγάλος μες στην απλότητα του!

Υ.Γ.

Πάντα με συγκινούσαν οι άνθρωποι, που πάνω στη μεγάλη τους "δόξα"

αρνούνται να είναι πιόνια ενός συστήματος που δεν τους ταιριάζει, και αποχωρούν!

Ένας από αυτούς είναι ο Γιώργος Κοινούσης...

Κι ένας άλλος μεγάλος έκανε το ίδιο, και τον τιμά, ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Και πιστέψτε με, θέλει κότσια(μην πω τίποτα άλλο...) για να το κάνεις...

Φωνές-Κ.Π.Καβάφης

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες

εκείνων που πέθάναν, ή εκείνων που είναι

για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους...

Κάποτε μες στα όνειρα μας ομιλούνε

κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν

ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας-

σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει...

Γύφτισσα μέρα-Γ.Πουλόπουλος-1970

Στον Παναγιώτη που έφυγε νωρίς

Ήσουν τραγούδι

που τα χείλη δεν το τέλειωσαν...

Ήσουν λουλούδι

που άνθισε πάνω σε βράχους...

Ήσουν αστέρι

που την λάμψη του την στέρησαν

κι όσους σ' αγάπησαν, τους άφησες μονάχους!

Και τώρα σε χαίρονται

του ουρανού οι άγγελοι

άγγελος είσαι και μαζί τους ταξιδεύεις

κι από όλους εμάς, που πίσω σου μας άφησες

τη λησμονιά σου, μην την εγυρεύεις!

Της μοίρας το παιχνίδι-Γ.Πάριος-1971

Για τους δυνατούς και πειθαρχημένους

Αγέρωχη, μα ανύπαρκτη, ζωή χωρίς σκοπό

τα μάτια σου δεν δάκρυσαν από χαρά ή λύπη

λες: "ποτέ μου δεν το ένιωσα, τι πάει να πει αυτό

και πάντα απ' τη ζωή μου, το συναίσθημα, θα λείπει!"

Πειθαρχημένο στράτευμα, όλη η ύπαρξη σου

κι ως σκληροτράχηλος στρατηγός, εσύ το διοικείς

να εκτελείται αυστηρά η κάθε προσταγή σου

μα από στρατιώτες ακάπνιστους, στη μάχη της ζωής.

Πιστεύεις πως είσαι ο δυνατός και όλα τα ορίζεις

μα σαν θα 'ρθουν τα δύσκολα, θα 'σαι τόσο μικρός!

Όλα αυτά που πίστευες, θα τα αναθεωρήσεις

"εν μια νυκτί" ό,τι έκτιζες, θα γίνει ένας σωρός.

Τότε κι εσύ θα ζήσεις, ως νέος Ναπολέοντας

τη καταστροφή σου, στο δικό σου Βατερλό

εάν δεν καταλάβεις πως της ζωής ο πόλεμος

κερδίζεται με πόνο, γι' αυτά που αγαπώ.

Γιατί η ζωή μας είναι, ευαίσθητο λουλούδι

που για να το συντηρήσεις, χωρίς να μαραθεί

πρέπει να το ποτίζεις, με δάκρυα και τραγούδι

από τα πλήκτρα της καρδιάς, να παίζει η μουσική.

Μια γυναίκα φεύγει-Γ. Μπιθικώτσης-1969

Κρίμα

Κρίμα, που δεν πρόλαβες να ζήσεις τη μαγεία

που θα σου πρόσφερε ο έρωτας αυτός

και τη καρδιά σου δώρισες στα άγρια θηρία

να τη κατασπαράξουνε, σαν να 'τανε εχθρός.

Κρίμα, που τα βράδια σου ξενύχταγες μονάχος

κάτω απ' το φεγγαρόλουστο κι απέραντο ουρανό

να ονειρεύεσαι πως ζεις ένα μεγάλο πάθος

που σαν θα έρθει η αυγή, θα βγει αληθινό.

Μα η αυγή σαν έφτασε, και κοίταξες ολόγυρα σου

είδες το όνειρο να καίγεται, σαν να 'τανε χαρτί

σαν προσκλητήριο νεκρών, μοιάζει το κάλεσμα σου

από ανεκπλήρωτα όνειρα, γεμάτη η ζωή!

Κρίμα, που δεν άφησες το συναίσθημα να σε πάρει

και να σε οδηγήσει στον "έβδομο ουρανό"

παρά μονάχα είχες τη λογική λυχνάρι

να σε φωτίζει σ' ένα κόσμο, μίζερο και ωχρό.

Κρίμα, που δεν μπόρεσες να ζήσεις όπως θέλεις

με αναστολές και τύψεις, μαράθηκε η καρδιά

και όσο κι αν προσπάθησες, και όσο κι αν θέλεις

με μαραμένη τη καρδιά, δεν σπάνε τα δεσμά!

Και τώρα η αγάπη σου, δεν πρόλαβε το πλοίο

και ΄συ μέσα από αυτό, την αποχαιρετάς

με την φωνή τρεμάμενη, να της λες αντίο

και με το 'να χέρι σου ψηλά, μαντήλι να κουνάς.

Είναι το κρύο τσουχτερό-Χρηστάκης-1968

Στη τελική ευθεία

Έχω μέρες την αίσθηση, πως κάτι περιμένω

κάτι, που δεν πρέπει να είναι μακριά

αυτό που χρόνια τώρα, με υπομονή αναμένω

θα το συναντήσω, στην επόμενη γωνιά.

Έχω μέρες την αίσθηση, πως πλησιάζει η ώρα

και πως αυτά που πόθησα, σε λίγο θα τα βρω

του ταξιδιού που έκανα, έχει περάσει η μπόρα

κι ο θησαυρός που έψαχνα, είναι κάπου εδώ!

Ξέρω, πως αυτό που αισθάνομαι, δεν είναι από παραίσθηση

δεν είναι απ' τη λαχτάρα μου, να βγω αληθινός

είναι γιατί πίστεψα πολύ, στης καρδιάς τη διαίσθηση

πως ο κόσμος που αναζητώ, είναι αληθινός.

Νιώθω ότι βρίσκομαι στη τελική ευθεία

το νήμα σαν θα κόψω, θα είμαι ο νικητής

δεν θα 'μαι στον αγώνα της ζωής, απλά μια παρουσία

αλλά του μεταλλείου της, άξιος διεκδικητής.

Άνοιξε το παράθυρο-Α.Καλογιάννης-1974

Βροχή

Κίτρινη πόλη, με φώτα πολλά

άγευστη η νύχτα-δίχως χαρά

σε γνώριμους δρόμους παρέα ζητάω

τα χρόνια που έχασα-για 'κείνα πονάω.

Σάββατο βράδυ-αρχίζει η βροχή

και η τελευταία ελπίδα έχει πλέον χαθεί

μηδενισμός-"ναι! Αυτή είναι η λέξη"

και η απόγνωση πάλι μ' έχει επιλέξει.

Σ' ένα λαβύρινθο σκέψεων-χαμένος γυρνώ

στα λάθη μου βρίσκω τον γλυκό τιμωρό

δικιά μου η ζωή κι ό,τι θέλω τη κάνω

με αυτά που αγάπησα κι εγώ θα πεθάνω.

Κάθε βήμα που κάνω μοιάζει με αρχή

μα τα ίχνη που αφήνω τα σβήνει η βροχή

όπως γίνεται πάντα, απ' το μηδέν ξεκινάω

κι ό,τι άφησα πίσω μου, δεν δείχνει που πάω!

Στο σκοτάδι μιας νύχτας κι εγώ θα χαθώ

κι η μέρα που θα 'ρθει, δεν θα με βρει εδώ

γιατί έχει πάψει η ζωή μου να θέλει

κι από παντού με κτυπούν της ανίας τα βέλη.

Σταμάτησε τώρα να πέφτει η βροχή

τα βήματα μου, μια σκιά ακολουθεί

ίσως να φταίει του δρόμου το φως...

"Μπα! Μπορεί και να είναι ο παλιός μου εαυτός."

Παράξενη η πόλη, αφιλόξενη πια

μια άδεια καρδιά-ποιος τη ρωτά!

Κανείς δεν νοιάζεται-αν ζει ή αν πεθαίνει

κι αν τα βράδια, μόνη της μένει...

Ήταν η άνοιξη

Την έβλεπα σήμερα

κι ήταν η άνοιξη...

Ήταν το φως του ήλιου!

Θάμπωσαν τα μάτια μου

και τα 'κλεισα...

Το δικό της φως

τρυπάει σάρκες

και καίει καρδιές.

Το δικό της χαμόγελο

μοιάζει τριαντάφυλλο στον ήλιο.

Το χέρι της, στο χέρι μου

σαν τρυφερό πουλί κρατούσα.

Πόσο όμορφη είναι η άνοιξη θεέ μου!

Χαίρεσαι μαζί της να ζεις...

Μα χαίρεσαι και μαζί της να πεθαίνεις!

Afra Dulca (graces of the sea)

"Εις το επανιδείν..."

Στο καθαρό ουρανό

Ψάξε να βρεις τη χαρά

μέσα απ' τα παραμύθια.

Ψάξε να βρεις το δάκρυ

μέσα απ' τα μοιρολόγια.

Αναζήτησε την ελπίδα

στα χρόνια που έχουν περάσει.

Κι αν δεν τα βρεις πουθενά

έλα σε μένα να σου δώσω

χαρά-ελπίδα και δάκρυ

μα κι ένα μαντήλι βαμμένο με αίμα.

Αν πάλι ψάχνεις να βρεις

λίγη αγάπη μονάχα

άνοιξε τη καρδιά σου, στο καθαρό ουρανό.

Κι όταν θα 'ρθει το σούρουπο

εσύ να μη δακρύσεις

μονάχα να ελπίζεις- στο καθαρό ουρανό...

Νύχτες με ξαστεριές

Γέμισες τον ουρανό με αστέρια

κι ύστερα φρόντισες να έρθει η βροχή

για να μου πεις, πως δεν υπάρχουν καλοκαίρια

που θα κρατούν για μια ολόκληρη ζωή.

Κι εγώ ακούμπησα στη ξαστεριά της νύχτας

αφέθηκα στην αγκαλιά του φεγγαριού

κι ούτε κατάλαβα τις αστραπές της πίκρας

ούτε τα πρωτοβρόχια, του μάταιου χωρισμού.

Την ώρα που ξάπλωσα γυμνός στην αμμουδιά της λύπης

και πλάι μου, με συντρόφευαν του απόβραδου οι σκιές

την ώρα που τα ίχνη σου, έσβηναν, στα κύματα της λήθης

ήρθες να μου θυμίσεις το ανύπαρκτο μου χτες.

Μα εγώ, τώρα συνήθισα να ζω την ερημιά μου

να ζω τα καλοκαίρια μου, με κρύα και βροχές

να πνίγω μες στα κύματα τα πρόωρα όνειρα μου

προτού να μου ζητήσουνε, νύχτες με ξαστεριές.

Οι πιτσιρίκοι-Γ.Κοινούσης-1974

Τώρα είναι αργά

Κρύφτηκες πίσω από μια ζωή αραχνιασμένη

μαυροντυμένη Παναγιά και η σιωπή μου τάφος

είπες στο όνειρο να μη μας περιμένει

και την αυγή ξεκίνησα μονάχος.

Για έναν ουρανό που σύννεφα δεν έχει

για ένα θεό που συγχωράει το λάθος

για μια θλιμμένη μοναξιά που τη ζωή αντέχει

κι ας έφυγε απ' τη ψυχή το πάθος.

Κι έπειτα, φύλαξες τα καλά μας χρόνια

σε ένα σεντούκι στης καρδιάς τον πάτο

σαν κίνησαν να 'ρθουν τα χελιδόνια

βρήκαν εμένα και το όνειρο φευγάτο.

Τώρα για πες μου τι μας απομένει

μια γκρεμισμένη χελιδονιών φωλιά

μία άνοιξη που μας φαίνεται σαν ξένη

ένας καημός, χωρίς ποτέ του γιατρειά!

Κεριά-Κ.Π.Καβάφης

Οι αγαπητές του μέλλοντός μας μέρες

ωσάν κεράκια στέκονται εμπροστά μας

σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα-

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν-

μια θλιβερή σειρά κεριά σβησμένα

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμα-

κατάμαυρα κεριά, κυρτά, λειωμένα...

Δεν θέλω να τα βλέπω-με λυπεί η μορφή των

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κοιτάζω, τ' αναμμένα μου κεριά!

Δεν θέλω να γυρίσω, να μη δω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν...

Υ.Γ

(Φίλε Γιώργο...παίρνω πίσω ό,τι είχα πρώτα πει!)

Μια νύχτα του Μαγιού

Μια νύχτα του Μαγιού, θα έρθω να σε πάρω

και να σε ταξιδέψω στ' απέραντα του νου

ίσως η καρδιά σου, αρχίσει να αισθάνεται

στο κάλεσμα της άνοιξης και του αηδονιού.

Πιασμένοι χέρι-χέρι, μαζί να προχωρήσουμε

πάνω στην απάτητη και ανθισμένη γη

κι ό,τι μας πίκρανε πολύ, πίσω μας να αφήσουμε

μήπως και γλυτώσουμε απ' τη καταστροφή.

Μακριά από τους φόβους μας και τις φωνές της μέρας

να βρει την αγαλλίαση η σκιαγμένη μας ψυχή

τον οργασμό της φύσης να φέρνει ο αέρας

κι εμείς να τον εισπνέουμε να παίρνουμε ζωή.

Κι αυτά που χώρια ζήσαμε, εμείς να τα ξεχάσουμε

στο ημίφως του φεγγαριού θα φαίνονται σκιά

κι όσα μας καθυστέρησαν, εμείς να προσπεράσουμε

γιατί όταν θα 'μαστε μαζί θα είναι μηδαμινά.

Και την αυγή, του ήλιου οι πρώτες οι ακτίνες

κάτω από ένα δεντράκι, ας μας εύρουν αγκαλιά

θα είναι η νέα μας ζωή που μόλις ξεκινάει

κι εμείς θα το ποτίζουμε ν' απλώσει τα κλαδιά.

Μια νύχτα του Μαγιού, άσε με να σε πάρω

και να σε οδηγήσω-στης αγάπης την αστείρευτη πηγή

εκεί να ξεδιψάσουμε τις άπιωτες καρδιές μας

με μια δροσιά που λίγοι την έχουνε γευτεί.

Ίσως-Γιάννης Βαρδής

Αποχωρισμός (...για πάντα)

Σώπασαν τα βήματα μου

πίσω απ' τη σκάλα...

Κι εσύ με κοίταξες στα μάτια

σαν να μην είχες δει άλλα.

Δυο μάτια που είχαν

της δύσης το χρώμα...

Σ' ένα πρόσωπο-

που ξέπλενε η βροχή τη ντροπή.

Φταίξαμε κι οι δυο

γι' αυτό μονάχη μη λυπάσαι

αυτά που ζήσαμε μαζί

να τα φοβάσαι...

Σαν ένα πρωινό που ξημερώνει το τέλος

και η ελπίδα αποζητάει το στερνό της φιλί

στο στερνό σου αντίο...Αποχωρισμός για πάντα!

Αυτό το "για πάντα"...

Κάποτε μας είχε χαρίσει την αιωνιότητα

τώρα δεν μας χαραμίζει ούτε μια στιγμή...

Το περίμενες;

Το λιμάνι...

Η βαρκούλα στο όνειρο...

Στο μακρινό ταξίδι...

Οι γλάροι...

Σαν λαθροθήρες ευτυχίας, να μας ακολουθούν.

Κι ο ήλιος...

Λαμπερός να μας δείχνει το δρόμο...

Τα θυμάσαι;

(και τώρα;)

Ένας ήλιος κρυμμένος πίσω απ' τα σύννεφα

σαν να νιώθει υπεύθυνος που ξημέρωσε σήμερα...

Κι η θάλασσα θλιμμένη...

Τόσο θλιμμένη, που μαζεύει τη πίκρα του γκρίζου ουρανού

να τη κάνει κύμα και θρήνο στα βράχια του αποχωρισμού...

Κι οι υποσχέσεις να σουλατσάρουν

σαν ξέμπαρκοι ναύτες στη προκυμαία

αναπολώντας του ταξιδιού τη χαρά...

Μη θυμάσαι!

Το ταξίδι τέλειωσε...Για πάντα!

Και γι' ατό κάναμε εμείς, τα πάντα!

_ Δεν σε ξέχασα...!

(θα σε θυμάμαι για πάντα...)

Η απόδραση

Αφανισμένη γη-

με νερόλακκους αφυδατωμένους στον πάτο.

Ανομβρία ψυχής-

συναισθήματα ερπετά, που σέρνονται κάτω.

Ανθρώπινες σχέσεις-γειτονιές φυλακής

κι ένα βλέμμα βιαστικό να ανταλλάσουν.

Και μετά η επαφή-

μέταλλο με μέταλλο σμίγει

μία πόρτα κλειστή-

η ζεστασιά των ψυχών που σ' αφήνει.

Κι από πίσω εσύ-

μια στιγμή πιο αργά να βαδίζεις

για να προφτάσεις να δεις

ότι τίποτα πια δεν ορίζεις.

Με εικόνες που τρέχουν

σ' ένα κουβάρι τη ζωή σου τη μπλέκουν

και ξανά φυλακή-και πόρτες γυρτές

περιμένουν από αυτό που δεν κάνεις

μία απόδραση θες-μα τη πόρτα να σπρώξεις μονάχος, δεν φτάνεις.

Ακριβή η στιγμή

που αποφάσισες-μόνο να ζήσει

σε μια έρημη γη

το λουλούδι της ψυχής σου-να ανθίσει.

Spaghetti Western Orchestra

"...για σένα φίλε Κλιντ!"

Η πληγή

Μόνοι σ' ένα δωμάτιο-μαντεύοντας το αύριο,

ποια στ' αλήθεια η ζωή μας θα 'ναι;

Ακούμε τα μηνύματα;

Της ζωής τα κύματα, σε ποια στεριά μας πάνε;

Μόνος και στην αγάπη σου-κοιτάζεις το κρεβάτι σου

μοιάζει με μια φωλιά ερειπωμένη

τόσα όνειρα-"πουλιά"

τόσα λόγια-μα τόση ερημιά

που θα βρούνε σκέπη να κρυφτούνε;

Τα ξερίζωσε ο βοριάς και τα έκαψε ο χιονιάς

στο κατώφλι σου ξερόκλαδα θα βρούνε...

Μόνος σ' ένα δωμάτιο-αντέχοντας το αύριο,

το σήμερα πληγή που θα περάσει;

Μόνος και στο ταξίδι σου-κοιτάς στο παραθύρι σου

τα παιδιά να παίζουνε στο δρόμο...

"Αχ! Να 'σουνα κι εσύ παιδί..."

(να κάνεις μια καινούργια αρχή, να μη ξανανιώσεις τόσο πόνο!)

(μετά)...

Μα δίχως πόνο η πληγή, δεν μπορεί να επουλωθεί

θα μένει μες στα στήθια-ανοιγμένη

θα είναι εκεί, θα αιμορραγεί

θα σου θυμίζει τη παλιά ζωή-τη ρημαγμένη!

Παλιές μου αγάπες

_ Γράψε, κάτι και για μένα!

Των λουλουδιών που άγγιξες το μαρτυρούν ακόμα

οι μυρωδιές στα χέρια σου κι ας έχουν ιδρώτα κι αίμα...

_ Ζητάω πράγματα απλά μα πολυγαπημένα!

Την ώρα που όλοι οι άλλοι, θα ζουν στις αυταπάτες τους

εμείς θα περιμένουμε να σβήσουνε τα φώτα

κι ένα ταγκό ερωτικό θα ζήσουμε όπως πρώτα...

_ Θέλω μια σίγουρη αγκαλιά που θα με ταξιδέψει!

Σε όλα τα πέλαγα της γης εγώ θα βρω λιμάνι

στην πονεμένη σου καρδιά-κακό-κανείς μη κάνει...

Με σπασμένες αντένες

Τώρα πρέπει να αφήσω το λίγο για μένα

να εναποθέσω όπλα και λάφυρα στο βωμό της θυσίας

και την άπνοια της θάλασσας να βαφτίσω αγέρι.

Τώρα ήρθε η στιγμή να παραδώσω

την παιδική μου αφέλεια στο αδυσώπητο κύμα

και να απαλλαγώ μια για πάντα

απ' των άγουρων χρόνων μου, κιόλας, φερμένη συνήθεια

που σαν παιδί πλατσουρίζοντας έκτιζα πύργους στην άμμο.

Τώρα πρέπει κι εγώ σαν φρονών καπετάνιος

να αλλάξω τη ρότα, στο γέρικο πια σκαρί της ζωής μου

που στοιχειωμένο σαν φάντασμα, ακόμα ταξίδια γυρεύει.

Ήρθε και για μένα του τέλους η ώρα...

Σε λιμάνια απάνεμα θα φουντάρει η ψυχή μου

και της καρδιάς που αντιστάθηκε, τις σπασμένες αντένες

θα φυλάξω κειμήλιο για όλους αυτούς που τολμούνε.

Στάθης Δρογώσης-Ήρθες αργά

Ιδού εαυτόν

Ένας βατήρας στο απέραντο κενό

ένας επαίτης αριστοκράτης που έχει βάλει τα καλά του

ένα κουφάρι πλοίου ξεβρασμένο από το κύμα στο γιαλό

γέννημα θρέμμα μιας ζωής κι ενός θανάτου.

Μία απόκρημνη χελιδονιού φωλιά

ένα στέκι που δεν συχνάζουν πια θαμώνες

ρίζα στο δέντρο που το σαπίζει η άνυδρη ερημιά

η ζεστασιά που δεν την θέλουν πια οι χειμώνες.

Στο ηλιοβασίλεμα της μέρας-η κουρασμένη αντηλιά

στη πέτρα το άγριο χορτάρι που φυτρώνει

σε αφιλόξενους σταθμούς, η ποθητή, που λείπει αγκαλιά

και στη ζωή, ένα μικρό παιδί που μεγαλώνει.

Λ.Κηλαηδόνης-Ένας φτωχός & μόνος cowboy

Αφιερωμένο στο καλό μου φίλο "Κλιντ"...

Deine Lakaien-Lonely

Για μια ζωή με αντιφάσεις

Στιγμές ανέγγιχτες γεμάτες λάθη

φωνές που ακούστηκαν με τη σιωπή τους

σημάδι αντίδραση ζωής-η δυστυχία

κι η ατονία να δείχνει την ένταση της.

Το ηλιοβασίλεμα να αρχίζει η μέρα σου

και η νύχτα που έρχεται σε ξαγρυπνά

ό,τι σιχαίνεσαι εσύ το ασπάστηκες

κι ό,τι απεχθάνεσαι σε κυβερνά.

Στο φως να βλέπεις μορφές-φαντάσματα

και στο σκοτάδι τη ξαστεριά

στις πολυσύχναστες τις λεωφόρους

εσύ να νιώθεις τόση ερημιά.

Ό,τι τραγούδησες να 'χει απ' το κλάμα σου

κι ό,τι λιμπίστηκες την απονιά

η αισιοδοξία να σέρνει το δράμα σου

και η απογοήτευση να 'χει τη ξενοιασιά.

Η ανυπαρξία της παρουσίας σου

σε όσα δεν δίστασες να λέει παρών

όσα αγάπησες να σε απορρίπτουνε

για όσα αγαπήθηκες να είσαι απών.

Να σε αφουγκράζεται μονάχα ο πόνος σου

και η χαρά σου να σε ξεχνά

να σε μοιράζεται ό,τι δεν σε άντεξε

να έχεις παρέα σου τη μοναξιά.

Ζωή περίεργη σε αντιφάσεις

με αντιθέσεις που ισορροπούν

στιγμές ανάρμοστες που σε ησυχάζουνε

την αρμονία σου ψάχνουν να βρουν...

Σκηνοθετώντας

Στόλισα με γκρίζους ουρανούς

τα σταυρωμένα μου όνειρα

τους έβαλα κι έναν θάνατο στο πλάι

κι άφησα τη ζωή να πάει...

Φρόντισα να περνούν γρήγορα οι μέρες μου

ίδιες κι απαράλλακτες η μία με την άλλη

σταγόνες από νερό που μοιάζουνε

και αδειάζουνε-της ζωής μου το ανιαρό πηγάδι.

Γέμισα με άγουρους καρπούς τα χρόνια μου

που έκοψε πριν την ώρα τους-ο φόβος μη σαπίσουν

σκόρπισα στη βροχή τα καλοκαίρια μου

μη τύχει και χειμώνες μου ζητήσουν.

Με τα ξεθωριασμένα της αγάπης χρώματα

ζωγράφισα βραδιές που τις φωτίζει το φεγγάρι

για όταν θα πάψει η καρδιά να αισθάνεται

να έρθει η αυγή, κι από κοντά μου να τις πάρει.

Σκέπασα-μέσα στο πένθος μου-

τους τολμηρούς της φαντασίας μου καθρέφτες

ζήτησα-όπως όφειλα-συγνώμη απ' τα θέλω μου

να ξέρουν, από πριν, το ποιος ευθύνεται

όταν θα αναζητήσουνε τους φταίχτες.

Άπλωσα τη ψυχή μου στα φυλλώματα

στα δέντρα που αψηφούνε τους βοριάδες

και μάζεψα πεσμένα φύλλα απ' τα χώματα

σαν τα παιδιά, που απ' το δρόμο τα μαζεύουν οι μανάδες.

Έντυσα της αθωότητας τα ματωμένα ρούχα μου

σ' ένα παιδί γυμνό-που έρημο τώρα κλαίει στης καρδιάς το ακρογιάλι

έκανα τη λύπη σπίτι του-και τη μοναξιά του ατέλειωτα μεγάλη.