Σκηνοθετώντας

Στόλισα με γκρίζους ουρανούς

τα σταυρωμένα μου όνειρα

τους έβαλα κι έναν θάνατο στο πλάι

κι άφησα τη ζωή να πάει...

Φρόντισα να περνούν γρήγορα οι μέρες μου

ίδιες κι απαράλλακτες η μία με την άλλη

σταγόνες από νερό που μοιάζουνε

και αδειάζουνε-της ζωής μου το ανιαρό πηγάδι.

Γέμισα με άγουρους καρπούς τα χρόνια μου

που έκοψε πριν την ώρα τους-ο φόβος μη σαπίσουν

σκόρπισα στη βροχή τα καλοκαίρια μου

μη τύχει και χειμώνες μου ζητήσουν.

Με τα ξεθωριασμένα της αγάπης χρώματα

ζωγράφισα βραδιές που τις φωτίζει το φεγγάρι

για όταν θα πάψει η καρδιά να αισθάνεται

να έρθει η αυγή, κι από κοντά μου να τις πάρει.

Σκέπασα-μέσα στο πένθος μου-

τους τολμηρούς της φαντασίας μου καθρέφτες

ζήτησα-όπως όφειλα-συγνώμη απ' τα θέλω μου

να ξέρουν, από πριν, το ποιος ευθύνεται

όταν θα αναζητήσουνε τους φταίχτες.

Άπλωσα τη ψυχή μου στα φυλλώματα

στα δέντρα που αψηφούνε τους βοριάδες

και μάζεψα πεσμένα φύλλα απ' τα χώματα

σαν τα παιδιά, που απ' το δρόμο τα μαζεύουν οι μανάδες.

Έντυσα της αθωότητας τα ματωμένα ρούχα μου

σ' ένα παιδί γυμνό-που έρημο τώρα κλαίει στης καρδιάς το ακρογιάλι

έκανα τη λύπη σπίτι του-και τη μοναξιά του ατέλειωτα μεγάλη.