Η δική μου Χαλκίδα

Χαλκίδα, πόλη της βροχής,

των εφηβικών μου χρόνων, η μελαγχολία

τα όνειρα μιας άλλης εποχής

που περάσαν πια στη φαντασία.

Πάρκα και δρόμοι, σ' έντονους ρυθμούς

και η γέφυρα εκεί, με την παλίρροια της

χρόνια γεμάτα δισταγμούς

ζωή-να μετράει-την ανασφάλεια της.

Χαλκίδα, πόλη της αναμονής,

μιας θύμησης όλων αυτών, που μ' έχουν πια ξεχάσει

σαν τις φωτογραφίες, μιας αλησμόνητης εκδρομής

που απ' το καιρό κιτρίνισαν, κι έχουνε πια χαλάσει!

Πάρκα και δρόμοι, σ' έντονους ρυθμούς

κι η γέφυρα εκεί, με την παλίρροια της

κι εγώ, σαν τους ξενιτεμένους νοσταλγούς

ζητώ-της παιδικής μου ξεγνοιασιάς, το συναπάντημα της!

Χαλκίδα, πόλη της σιγής,

ζεστή μα κι αφιλόξενη, η αγκαλιά σου

και σαν μια οπτασία-μιας άδηλης στιγμής

βλέπω-ό,τι αγάπησα να χάνεται, μες στα τρελά νερά σου!