Αποχωρισμός (...για πάντα)

Σώπασαν τα βήματα μου

πίσω απ' τη σκάλα...

Κι εσύ με κοίταξες στα μάτια

σαν να μην είχες δει άλλα.

Δυο μάτια που είχαν

της δύσης το χρώμα...

Σ' ένα πρόσωπο-

που ξέπλενε η βροχή τη ντροπή.

Φταίξαμε κι οι δυο

γι' αυτό μονάχη μη λυπάσαι

αυτά που ζήσαμε μαζί

να τα φοβάσαι...

Σαν ένα πρωινό που ξημερώνει το τέλος

και η ελπίδα αποζητάει το στερνό της φιλί

στο στερνό σου αντίο...Αποχωρισμός για πάντα!

Αυτό το "για πάντα"...

Κάποτε μας είχε χαρίσει την αιωνιότητα

τώρα δεν μας χαραμίζει ούτε μια στιγμή...

Το περίμενες;

Το λιμάνι...

Η βαρκούλα στο όνειρο...

Στο μακρινό ταξίδι...

Οι γλάροι...

Σαν λαθροθήρες ευτυχίας, να μας ακολουθούν.

Κι ο ήλιος...

Λαμπερός να μας δείχνει το δρόμο...

Τα θυμάσαι;

(και τώρα;)

Ένας ήλιος κρυμμένος πίσω απ' τα σύννεφα

σαν να νιώθει υπεύθυνος που ξημέρωσε σήμερα...

Κι η θάλασσα θλιμμένη...

Τόσο θλιμμένη, που μαζεύει τη πίκρα του γκρίζου ουρανού

να τη κάνει κύμα και θρήνο στα βράχια του αποχωρισμού...

Κι οι υποσχέσεις να σουλατσάρουν

σαν ξέμπαρκοι ναύτες στη προκυμαία

αναπολώντας του ταξιδιού τη χαρά...

Μη θυμάσαι!

Το ταξίδι τέλειωσε...Για πάντα!

Και γι' ατό κάναμε εμείς, τα πάντα!

_ Δεν σε ξέχασα...!

(θα σε θυμάμαι για πάντα...)