Νύχτες με ξαστεριές

Γέμισες τον ουρανό με αστέρια

κι ύστερα φρόντισες να έρθει η βροχή

για να μου πεις, πως δεν υπάρχουν καλοκαίρια

που θα κρατούν για μια ολόκληρη ζωή.

Κι εγώ ακούμπησα στη ξαστεριά της νύχτας

αφέθηκα στην αγκαλιά του φεγγαριού

κι ούτε κατάλαβα τις αστραπές της πίκρας

ούτε τα πρωτοβρόχια, του μάταιου χωρισμού.

Την ώρα που ξάπλωσα γυμνός στην αμμουδιά της λύπης

και πλάι μου, με συντρόφευαν του απόβραδου οι σκιές

την ώρα που τα ίχνη σου, έσβηναν, στα κύματα της λήθης

ήρθες να μου θυμίσεις το ανύπαρκτο μου χτες.

Μα εγώ, τώρα συνήθισα να ζω την ερημιά μου

να ζω τα καλοκαίρια μου, με κρύα και βροχές

να πνίγω μες στα κύματα τα πρόωρα όνειρα μου

προτού να μου ζητήσουνε, νύχτες με ξαστεριές.