Η απόδραση

Αφανισμένη γη-

με νερόλακκους αφυδατωμένους στον πάτο.

Ανομβρία ψυχής-

συναισθήματα ερπετά, που σέρνονται κάτω.

Ανθρώπινες σχέσεις-γειτονιές φυλακής

κι ένα βλέμμα βιαστικό να ανταλλάσουν.

Και μετά η επαφή-

μέταλλο με μέταλλο σμίγει

μία πόρτα κλειστή-

η ζεστασιά των ψυχών που σ' αφήνει.

Κι από πίσω εσύ-

μια στιγμή πιο αργά να βαδίζεις

για να προφτάσεις να δεις

ότι τίποτα πια δεν ορίζεις.

Με εικόνες που τρέχουν

σ' ένα κουβάρι τη ζωή σου τη μπλέκουν

και ξανά φυλακή-και πόρτες γυρτές

περιμένουν από αυτό που δεν κάνεις

μία απόδραση θες-μα τη πόρτα να σπρώξεις μονάχος, δεν φτάνεις.

Ακριβή η στιγμή

που αποφάσισες-μόνο να ζήσει

σε μια έρημη γη

το λουλούδι της ψυχής σου-να ανθίσει.