Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ
άλλο δεν σκέπτομαι-τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη...
Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α...όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω;
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Αυτό το γράφεις κι εσύ, πάντως. Απλώς πρέπει να γίνεις πιο τολμηρός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι εννοείς πιο τολμηρός; (να σηκώσω το σακάκι;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα τα λεφτά είναι οι δυο τελευταίοι στίχοι...
Έπειτα όλοι αυτοί,οι παλιοί ποιητές, είχαν ένα άλλο λεξιλόγιο που έδιναν σε ένα πολύ απλό ποίημα μία παραπάνω σοβαρότητα, λόγω καθαρεύουσας.
Είναι σαν να φοράνε στα ποιήματα τους κουστούμι, ενώ εμάς με την δημοτική έχουν πιο casual ντύσιμο(ξέρεις.. τζηνάκι,αθλητικό παπουτσάκι,και φούτερ)
Και καλσόν...Τι τραβάμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή