Ένα τραγούδι αλγεινό
τα σωθικά μου καίει,
ένα μαράζι, ένας καημός
ποτάμι που με ρέει.
Τα βήματα μου αθέλητα
τσακίζουν στο ρυθμό του.
Σαν το κλαράκι που λυγά
στο βάρος των καρπών του.
Το άκουσμα του αλαργινό
όνειρο που ξεμένει,
γλυκό κελάηδισμα αηδονιού
που όλο πίσω μένει.
Γλυκολαλεί για τη ζωή
για τη χαρά της νιότης.
Μα 'σε που σου ’λαχε η βροχή
ακούς το σπαραγμό της.
Εμένα μ' αρέσει πάντως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμένα!
ΔιαγραφήΛιγο περισσοτερο αν σε συναναστραφω
ΑπάντησηΔιαγραφήθα αφησω στην αυτοκαταστροφη και το αλλο μισο
εκεινο που κραταω ψηλα...
για εσας (ακομη)...
Ακομα καθαρη τη βγαζεις(ε?)
Καλο μεσημερι απο καρδιας!
Μην ανησυχείς για μένα... το ελέγχω!
ΔιαγραφήΝα 'χαμε να λέγαμε(..εδω ταιριάζει να γράφαμε), που λενε(!)... ε, κάτι τέτοιο