23 Μαρτίου 2013

Μοιρολόι





Ένα τραγούδι αλγεινό
τα σωθικά μου καίει,
ένα μαράζι, ένας καημός
ποτάμι που με ρέει.

Τα βήματα μου αθέλητα
τσακίζουν στο ρυθμό του.
Σαν το κλαράκι που λυγά
στο βάρος των καρπών του.

Το άκουσμα του αλαργινό
όνειρο που ξεμένει,
γλυκό κελάηδισμα αηδονιού
που όλο πίσω μένει.

Γλυκολαλεί για τη ζωή
για τη χαρά της νιότης.
Μα 'σε που σου ’λαχε η βροχή
ακούς το σπαραγμό της.

4 σχόλια:

  1. Λιγο περισσοτερο αν σε συναναστραφω
    θα αφησω στην αυτοκαταστροφη και το αλλο μισο
    εκεινο που κραταω ψηλα...
    για εσας (ακομη)...

    Ακομα καθαρη τη βγαζεις(ε?)

    Καλο μεσημερι απο καρδιας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην ανησυχείς για μένα... το ελέγχω!
      Να 'χαμε να λέγαμε(..εδω ταιριάζει να γράφαμε), που λενε(!)... ε, κάτι τέτοιο

      Διαγραφή