Ιδού εαυτόν

Ένας βατήρας στο απέραντο κενό

ένας επαίτης αριστοκράτης που έχει βάλει τα καλά του

ένα κουφάρι πλοίου ξεβρασμένο από το κύμα στο γιαλό

γέννημα θρέμμα μιας ζωής κι ενός θανάτου.

Μία απόκρημνη χελιδονιού φωλιά

ένα στέκι που δεν συχνάζουν πια θαμώνες

ρίζα στο δέντρο που το σαπίζει η άνυδρη ερημιά

η ζεστασιά που δεν την θέλουν πια οι χειμώνες.

Στο ηλιοβασίλεμα της μέρας-η κουρασμένη αντηλιά

στη πέτρα το άγριο χορτάρι που φυτρώνει

σε αφιλόξενους σταθμούς, η ποθητή, που λείπει αγκαλιά

και στη ζωή, ένα μικρό παιδί που μεγαλώνει.