Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι
-μια ιαχή μακρυσμένη-
τ' αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,
τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρα μου,
ένα τραίνο που θα 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου,
οι καμπάνες που σβήνουν, το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...
Μουσική: Λ.Πλάτωνος
Ερμηνεία: Σ.Γιαννάτου
Νταξ, τέτοια θα αργήσεις να γράψεις αλλά προς τα κει το πας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙεροσυλία να λες κάτι τέτοιο...ο Καρυωτάκης είναι "θεός"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Jo με τα ωραία σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη βάζεις τοίχους, όλα γίνονται :)
Βρε καλώς το...Ήρθε το μανεκένε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ. Γωγιάτης
Μη βάζεις τοίχους, "βάλε πλάτη" δηλ. (αυτό που εννοούν) "στήσε κ9λο".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΥΧΑΙΑ ΣΕ ΒΡΗΚΑ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕ ΤΗΝ ΣΑΒΒΙΝΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΣΤΟ 16ο ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ....
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ.. ΤΟ ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ...
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!!!!!!
Οι τυχαίες συναντήσεις είναι οι πιο αληθινές (χωρίς υποκρισία εννοώ), και αυτό γιατί μας πιάνουν "αδιάβαστους".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ!