Βροχή

Κίτρινη πόλη, με φώτα πολλά

άγευστη η νύχτα-δίχως χαρά

σε γνώριμους δρόμους παρέα ζητάω

τα χρόνια που έχασα-για 'κείνα πονάω.

Σάββατο βράδυ-αρχίζει η βροχή

και η τελευταία ελπίδα έχει πλέον χαθεί

μηδενισμός-"ναι! Αυτή είναι η λέξη"

και η απόγνωση πάλι μ' έχει επιλέξει.

Σ' ένα λαβύρινθο σκέψεων-χαμένος γυρνώ

στα λάθη μου βρίσκω τον γλυκό τιμωρό

δικιά μου η ζωή κι ό,τι θέλω τη κάνω

με αυτά που αγάπησα κι εγώ θα πεθάνω.

Κάθε βήμα που κάνω μοιάζει με αρχή

μα τα ίχνη που αφήνω τα σβήνει η βροχή

όπως γίνεται πάντα, απ' το μηδέν ξεκινάω

κι ό,τι άφησα πίσω μου, δεν δείχνει που πάω!

Στο σκοτάδι μιας νύχτας κι εγώ θα χαθώ

κι η μέρα που θα 'ρθει, δεν θα με βρει εδώ

γιατί έχει πάψει η ζωή μου να θέλει

κι από παντού με κτυπούν της ανίας τα βέλη.

Σταμάτησε τώρα να πέφτει η βροχή

τα βήματα μου, μια σκιά ακολουθεί

ίσως να φταίει του δρόμου το φως...

"Μπα! Μπορεί και να είναι ο παλιός μου εαυτός."

Παράξενη η πόλη, αφιλόξενη πια

μια άδεια καρδιά-ποιος τη ρωτά!

Κανείς δεν νοιάζεται-αν ζει ή αν πεθαίνει

κι αν τα βράδια, μόνη της μένει...