Σκληρή...

Σκληρή που είναι η ζωή

όταν σε προσπερνά…

Όταν δεν προλαβαίνεις

της σωτηρίας το χέρι!

Στο περιθώριο να ζεις,

στη σκοτεινή γωνιά…

Να μη σ’ αφήνει μερτικό

της μοίρας το μαχαίρι.

Σκληρή που είναι η μοναξιά

καθώς σε ακουμπά…

Όταν πλαγιάζει δίπλα σου,

σαν κανείς πως κοιμάσαι.

Που όλη τη νύχτα σου μιλά

για μια παλιά χαρά…

Σαν ήσουνα μικρό παιδί,

που τώρα δε θυμάσαι!

Σκληρή που είναι η στιγμή

σαν σε υποτιμά…

Που σε αφήνει να τη ζεις

μόνο για να πεθαίνεις.

Που δίνει απλόχερα ομορφιά

κι έπειτα σε ξεχνά.

Κι αιώνια, με φαντάσματα

σε αφήνει να παλεύεις!