Jafar

Κάθε νέα μέρα

Ξημερώνει η μέρα

και μια ελπίδα μαζί σου

ξεψυχάει στον αέρα

σου αφαιρεί απ’ τη ζωή σου.

Καθώς ο ήλιος μακραίνει

απ’ τις ζωές των ανθρώπων

κάθε νέα ημέρα

μετά "βασάνων και κόπων".

Σε συγχρονισμό που ταιριάζει

σαν σε άγημα κηδείας

όλα τηρούνται με ευλάβεια

και ρυθμούς λιτανείας.

Στους απέραντους δρόμους

σε φτωχές συνοικίες

των ανθρώπων τα όνειρα

ξενυχτούν με εικασίες.

Με ψυχές που αγναντεύουν

στης ερημιάς τα μπαλκόνια

μιας ηλίθιας πόλης

που κοιμάται ακόμα.

Ιδού εαυτόν

Σύνθεση - Τραγούδι: Γιάννης Παντελής

Ενορχήστρωση: Ισίδωρος Παπαγεωργίου

Ποίηση: Γιάννης Κανδύλης

Οπτικοποίηση: Γιώργος Βουτσάς

από την ποιητική συλλογή "Μετρητής βημάτων"

Φτωχικά ενθύμια

Μεθυσμένα χρόνια,

ξέγνοιαστα παιδιά,

γέλια και χαρές

σε μια γειτονιά.

Αυθόρμητα λόγια,

χρώματα πολλά,

όνειρα που ευωδούσαν

σαν τα γιασεμιά.

Κόσμους που χαράσσει

μονοκοντυλιά,

του άδολου παιδιού

η αγνή καρδιά.

Φτωχικά ενθύμια,

που έμειναν να κοιτούν,

στου γυρισμού το δρόμο

να σ’ αναζητούν.

Στα άψυχα σώματα,

στις στάχτες της φωτιάς,

στις άπνοες ζωές μας,

στα ερείπια της καρδιάς.

Το τραγούδι του Νεοέλληνα

Τι να μου 'πουν οι μέρες σας

που ο ήλιος τις φωτίζει,

που από τα γεννοφάσκια μου

η σήψη τις σαπίζει.

Τι να μου 'πουν ο ουρανός

η θάλασσα τα δέντρα,

αφού σε μένα έλαχε

ν’ ανθίσω σε μια πέτρα.

Τι να μου 'πουν τα όνειρα

που κάνετε για μένα,

που τα δικά μου τα 'χετε

στη γη μέσα θαμμένα.

Τι να μου 'πουν τα τάματα

και τα γλυκά σας λόγια,

αφού αυτά προέρχονται

από ψεύτες και χαμόγια.

Τι να μου 'πουν τα νιάτα μου

τα γύρω μου τι λένε…

Που όπου κοιτάξω και σταθώ

μανούλες που με κλαίνε!

Ο έρπων

Δεν αρκεί μονάχα

να γεννηθείς αητός.

Πρέπει να βρεις κι ουρανό

—αντίστοιχο— να πετάξεις.

Κι αν δεν σου λάχει αυτός,

θα γενείς ερπετό…

που μια ζωή θα σβαρνιέσαι

λίγους σπόρους ν’ αρπάξεις.

Madrugada - Quite emotional

Καρτερώντας...

Με στοιχειώνει ο φόβος

της ανυπεράσπιστης νύχτας.

Αυτής, που δε σε δικαιώνει ποτέ!

Να καρτερείς το ξημέρωμα

με τη γεύση της πίκρας,

λαθεμένης ελπίδας,

ουρανού χαραυγής.

Δεν έχω τίποτα να πω...

Το θάμπωμα της θύμησης,
ωραΐζει το θύμημα.

Π. Θαλασσινός - Τον έκτο μήνα τον καλό

Ζητείται ήρωας

Χαμογέλασε κι έφυγε…

Σα να μην ήξερε τι τον περίμενε…

Σαν με το θάνατο να τα 'χανε συμφωνήσει:

"Θα 'ρθω και θα σ' αφήσω λυτρωμένο κι ελεύθερο,

πέρα από τις ταπεινωτικές οντότητες που σε μισούν,

πέρα από την κακομοιριά του  δουλοπάροικου,

μαζί με τις αξίες μιας ζωής που σου στερήσανε,

κι εσύ απαίτησες… γιατί ήσουν άνθρωπος."

Τον είπαν γενναίο… μα δεν ήταν.

Τον είπαν «τρελό»… μα ούτε αυτό ήταν.

Απλά ήταν άνθρωπος…

Που αγαπούσε τη ζωή του, όσο κι εσύ!

Ορέστης Ντάνος - Θα πάω όταν γουστάρω

Αφιέρωμα στον Άκη Πάνου

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=i3Sz3mRd9vk#!

Πέρα από μεγάλος τραγουδοποιός
υπήρξε κι ένας μεγάλος "ποιητής του λαού"!

Δεν έχει τίποτα εδω...

Δεν έχει τίποτα εδώ να περιμένουμε

δε βρίσκει όραμα η καρδιά μας ν' αγαπήσει,

σαν τα απόδημα πουλιά πάντα θα φεύγουμε

μέχρι να βρούμε καλοκαίρι να μας ζήσει.

Δεν έχει ήλιο την αυγή του να χαζέψουμε,

να πούμε: «να!.. μια νέα μέρα ξεκινάει»,

να δουν τα μάτια και την ψυχή ν' αναθαρρέψουνε,

πως μπόρα ήταν… που πέρασε και πάει!

Προβολείς

Τόση λάμψη,

κι αν την αντέξουν τα μάτια μου!

Όσα τα καλοκαίρια,

τόσους χειμώνες θα φέρουν.

Όσο κι αν ερωτευτώ το σήμερα,

το αύριο τόσο απόμακρο θα 'ναι.

Το κεφάλι σκύβω,

την πλάτη γυρνώ και φεύγω.

Αρνούμαι τους προβολείς

όταν ανάβουν…

—και μόνο τ' ανάστημα

της σκιάς μου μακραίνουν—

Το μοίρασμα της ψυχής

Μοναδικές στιγμές υπάρχουν

κι όχι μοναδικές ζωές!

Που στο μυαλό τις κουβαλάς

να σου θυμίζουν,

τη μοναχικότητα της ψυχής.

Κι αν ο άνθρωπος

μ' άνθρωπο συνυπάρχει,

είναι γιατί οι μοναδικές στιγμές σπανίζουν,

μαζί με τις μοναδικές ψυχές.

Γι' αυτό συνέχισε να ζεις

μ' αυτά που δε μοιράζονται…

Κι αν απλόχερα δεν τα μοιράζεις,

είναι γιατί δεν έχεις βρει

τη μοναδική —αυτή— ψυχή,

που αμφότερα μαζί σου, θα τα μοιραστεί.

Γιάννης Παντελής - Μικρά καράβια

Κι αν δε σ' αγάπησα...

Αγαπάμε… και δε θ' αφήσω

να πάρουν τον ήλιο απ' τα μάτια μου,

τα καλοκαίρια μου να κάνουν ερημιά.

Κι ούτε θ' αφήσω της βροχής το σύννεφο

να καταστρέψει την πύρινη αγκαλιά.

Κι αν δε σ' αγάπησα, όσο το θες συμπαθάμε.

Είναι το αίμα που δε γίνεται νερό…

Είναι που κάποτε —τόσο πολύ— ταξίδεψα,

μες στου ονείρου το απέραντο κενό!

Μέθη

Ανοίγεις το παράθυρο,

κι η αύρα του ανοιξιάτικου δειλινού

γεμίζει την κάμαρα σου μ' αναμνήσεις.

Στολίζει μ' ενοχές τα μίζερα όνειρα σου

και σ' ακουμπά σ'  ό,τι ευαίσθητο σημείο

σου 'χει απομείνει.

Οσφραίνοντας -διάπλατα ανοίγοντας τα στήθη-

είναι σα να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Σα να μην πέρασε μια μέρα!

Για μια στιγμή όλα ευφραίνονται

απ' το γλυκό κρασί της νοσταλγίας,

που σε κάνει να αισθάνεσαι παραπατώντας,

να πετάς στο διάβα σου ή να χορεύεις.

Κι όπως συμβαίνει με τις μεγάλες οινοποσίες,

γίνεσαι έρμαιο του πάθους σου ή του λάθους σου,

που κάθε επόμενο πρωινό σε πονοκεφαλιάζει!

Γιώργος Βουτσάς - Το σπίτι στην ανηφοριά

Καθώς περνά...

Κι έρχεται αμείλικτος

να σου πει, όσα δε θέλεις να παραδεχθείς.

Καθώς όλα τριγύρω αλλάζουν,

άψυχα κι έμψυχα.

Ψυχές που έρχονται και πάνε,

ζωές που παραλλάσσονται

μα κάτι κοινό έχουν που να θυμίζει το αρχέτυπο.

Φωτοτυπημένες ανθρώπινες στιγμές,

που καθώς συνεχώς αντιγράφονται

όλο και πλησιάζουν στο αδιευκρίνιστο.

Με την ψευδαίσθηση των νέων

"πως πάντα νέοι θα 'ναι,

κι όλα τ' αλλά γεννιούνται έτσι όπως τα γνώρισαν!"

Κι όταν βρεθείς στη μέση δυο γενεών

που εναλλάσσονται —τότε και μόνο τότε—

αντιλαμβάνεσαι τη σκληρή πραγματικότητα.

Είναι τότε, που θα πρέπει να σβήσεις

τα φώτα της ράμπας κι έναν ρόλο παρασκηνιακό

ν' αποδεχθείς, πίσω απ' την κουίντα.

Στην "πάλαι ποτέ"

Σ' ακολουθεί βήμα το βήμα κι ας μην το ξέρεις,

αμφιβάλεις ακόμα… "κι αν ήσουν τότε, πάλι εσύ!"

Κοιτώντας πίσω, τ' αγνά της μάτια πάντα θα βλέπεις,

να σιχτιρίζουν —γεμάτα αηδία— την τωρινή σου ζωή.

Μια παρουσία που αδιαφορεί, κι αν δεν τη θέλεις,

θρηνώντας γοερά μια πονεμένη κι αλησμόνητη στιγμή.

Για αυτό το παιδί, που κρύβεις μέσα σου,

μα με τα χρόνια αργά πεθαίνεις,

κι αυτή σα μάνα, σ' εσέ το σπλάχνο της πενθεί!

Κάθε φορά που την ελπίδα σου ξοδεύει,

η φτηνή υπόσταση στη σύγχρονη πλέον εκδοχή,

που τη ζωή σου απ' όνειρα ορφανεύει,

ξεχνώντας στο αύριο την —«πάλαι ποτέ»—

παιδική σου ψυχή…

Madrugada - Vocal

Ανθρώπων σφάλματα

Στιγμές που χαραμίζονται

για όνειρα και για πάθη,

που 'χουν αιτία, κάποια,

ασήμαντη αφορμή…

Δακτυλοδεικτούμενες

παραφωνίες, λάθη,

για να πειστούν κ' οι πιο αδαής

πως είμαστε θνητοί!

Κι ας κάποιοι ανεμίζουμε

την αρετήν σημαία,

περιχαρής κομπάζουμε:

"Ποιοι είμαστε εμείς!.."

Με το καλό και το κακό

αδέλφια σιαμαία,

που το 'να τ' άλλο ακολουθεί

στο λάθος και σωστό!

Ένα τσιγάρο μέρα

Σαν καπνός από τσιγάρο

που σκορπάει στον αγέρα…

Χάνεται, χαλιέται η μέρα,

μα η κάφτρα της εκεί.

Τη ρουφάς και σε ρουφάει,

την ίδια πίκρα σε κερνάει,

κι η οσμή απ' τον καπνό της

πάντα θα σ' ακολουθεί!

Συνάντηση σκιών

Σημαντικό δεν είναι πια, που με προστάζεις φίλο!

Σαν κάθεσαι με τις ώρες, για όνειρα να μου λες.

Να βλέπεις πίσω απ' τα μάτια μου, τον ανατέλλων ήλιο,

που κάποια στιγμή ξημέρωσε στο μακρινό σου χτες.

Θα προτιμούσα μοναχά περαστική να ήσουν,

και καθώς θα με πλησίαζες να χάνομαι ως θεός.

Να μην αναγνώριζες ποτέ, ποιος ήμουν κι αν ήμουν,

να σταματούσαν όλα εκεί, που τ' άφησε το φως.

Και τι απόμεινε από 'μας, απ' τους παλιούς εαυτούς μας;

Μουντές φιγούρες, σκυθρωπές, στην αχλή μιας ζωής!

Με δίχως σάρκα και οστά, τι κι αν σκιρτά η ψυχή μας…

Αφού είμαστε παιδιά φωτιάς, αγάπης μοναχής!

Doors - The end

(This is the end...)

Δεν έχω τίποτα να πω...

Κι οι τάφοι: Τζάκια που κάπνιζαν
κατά τον ουρανό τα κυπαρίσσια τους!

Αν είσαι απόδημο πουλί

Πρόσεξε με!

Δεν υπάρχουν καλές μέρες πια για μένα,

πνιγμένες στα όνειρα τους, σαπίζουνε μοναχικές.

Κάτω απ' του στεναγμού μου τα γιοφύρια, έκρυψα,

τις λίγες μου ελπίδες που μου έχουν απομείνει.

Εκεί να ξαποστάσουν και ν’ αποκοιμηθούν…

Μην τύχει, και περάσει κάποια νεράιδα, να τις αφυπνίσει.

Κι αν είσαι απόδημο πουλί —πρόσεξε!—

το στανικό φτερούγισμα σου, μη μου τις εξυπνήσει.

Για θα 'ναι κρίμα —για ακόμα μια φορά— να προδοθώ!

Μοιρολόι

Ένα τραγούδι αλγεινό

τα σωθικά μου καίει,

ένα μαράζι, ένας καημός

ποτάμι που με ρέει.

Τα βήματα μου αθέλητα

τσακίζουν στο ρυθμό του.

Σαν το κλαράκι που λυγά

στο βάρος των καρπών του.

Το άκουσμα του αλαργινό

όνειρο που ξεμένει,

γλυκό κελάηδισμα αηδονιού

που όλο πίσω μένει.

Γλυκολαλεί για τη ζωή

για τη χαρά της νιότης.

Μα 'σε που σου ’λαχε η βροχή

ακούς το σπαραγμό της.

Ποιητική συμφωνία

(21 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα ποίησης)

Κ' η σοφία γέννησε ποίηση…

Η εμορφία μίλησε ―με κολακευτικά λόγια― γι' αυτήν.

Το ίδιο κ' η αχαλίνωτη φαντασία…

Κ' η καθημερινότητα την αναζητά·

«μα 'κείνη δε θέλει να ευτελίζεται συνεχώς μαζί της!»

Προτιμά μοναχικές βραδιές, για λίγες παραστάσεις,

πλάι σε δειλινά και λαμπερά φεγγάρια,

κάτω από βροχή ή «στενάχωρο» ήλιο…

Η αγωνία κρυφοκοιτάζει το θυμό της…

Η ελπίδα, άλλοτε την κάνει παρέα κι άλλοτε όχι.

Η ανάγκη γίνεται  π έ ν α ,  ν’ απαθανατίσει την έμπνευση,

κ’ η ψυχή  σ τ α σ ί δ ι  να σταθεί, τον ύμνο της να ψάλλει…

Οι αναμνήσεις!.. Βιολιά που παίζουν

σε μελαγχολικό, νοσταλγικό τόνο…

Ακολουθούν τα τύμπανα της κολάσεως·

οι τύψεις κ’ οι ενοχές, τ’ ανακρούουν…

Τρομπέτα ο πόνος της καρδιάς

αναρριχάται απ’ τα στήθια σου…

Κ’ εκεί στη μέση, μαέστρος εσύ,

κρατώντας την μπαγκέτα

των πιο ατίθασων συναισθημάτων σου,

που διεκδικούν την αρμονία τους στο σύμπαν...

― Κυρίες και Κύριοι…

«Η συμφωνία των κυττάρων μου, αρχίζει!»

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Διάκος

Μέρα του Απρίλη.
Πράσινο λάμπος
γελούσε ο κάμπος
με το τριφύλλι.

Ως την εφίλει
το πρωινό θάμπος,
η φύση σάμπως
γλυκά να ομίλει.

Εκελαδούσαν
πουλιά, πετώντας
όλο πιο πάνω.

Τ' άνθη ευωδούσαν.
Κι είπε απορώντας:
"Πως να πεθάνω;"

Η πρώτη άνοιξη

Ο έρωτας δε ζει παντοτινά!

Είναι σαν το λουλούδι που κόβεται.

Σαν τα φύλλα των δέντρων που μαραίνονται.

Μετά από μι' άνοιξη έρχεται κι ένας χειμώνας.

Μα πάντα μι' άνοιξη θα περιμένεις…

Μόνο που η άνοιξη, εφόσον κι αν ξαναρθεί,

θα σου θυμίζει του φθινοπώρου την πρώτη βροχή…

Και δε θα 'ναι ποτέ, σαν την πρώτη -αυτήν- την αγνή!

Είναι στιγμές...

Είναι στιγμές,

που δεν αισθάνεσαι την ύπαρξη σου,

κι απ' απόσταση παρακολουθείς την άτολμη ζωή σου.

Έχεις την αίσθηση μιας κάμερας που καταγράφει,

κάθε δική σου κίνηση την υπογράφει…

Κι όταν στην επανάληψη θα δεις τα σφάλματα σου

δε χωράει αμφισβήτηση πως είναι τα δικά σου!

Είναι στιγμές,

που αποχωρίζεται το σώμα η ψυχή σου,

κι από τα στήθη σου δε βγαίνει η φωνή σου…

Μοιάζουν μ’ αδέλφια -που ενώ έζησαν κάτω απ' την ίδια στέγη,

είναι τόσο διαφορετικοί- που ο ένας τον άλλον να συναντήσει αποφεύγει.

Είναι στιγμές,

που χάνεται όλη η δύναμη σου,

και με το ζόρι σέρνεις τ' άψυχο κορμί σου…

Νιώθεις τις μέρες να περνούν η μια μετά την άλλη

όπως τα αυτοκίνητα το πράσινο φανάρι…

Κι εσύ μένεις αμέτοχος, χωρίς να κάνεις κάτι,

χωρίς να μπορείς ν' απαλλαχτείς απ' της ψυχής το μάτι…

Που πάντα αυτό θα στέκεται στην απέναντι γωνία,

και θα 'ναι παρατηρητής στην κάθε σου σαρκαστική ειρωνεία.

Είναι στιγμές,

που αισθάνεσαι ν' απολογηθείς για τ' όνειρο σου

-μα λόγια δε θα βρεις- να υπερασπιστείς τον άμοιρο εαυτό σου…

Κι οι Ερινύες θα 'ρθουνε μαζί τους να σε πάρουν

σαν της ψυχής οι δικαστές απόφαση θα βγάλουν…

Νίκος Καββαδίας - Γράμμα ενός αρρώστου

Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
- σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε-
και τ' άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη...

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
"Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!"
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις σ' όλους τους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχεις ν' απαντήσεις την Ελένη,
πως μ' ένα φορτηγό -πες της- μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει...

Αλήθεια! Ο χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ' εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις.
Δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μι' απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...

Δεν έχω τίποτα να πω...

Και να 'ξερες νεαρέ μου, που είσαι ακόμη:
"Στο μπαμ του αφέτη σε κούρσα μετ' εμποδίων!"

Θ.Μικρούτσικος - Μ.Δημητριάδη - Αυτούς τους έχω βαρεθεί

στίχοι: Wolf  Bierman

Συγνώμη

Μείναμε λίγοι, να εκλιπαρούμε για μια συγγνώμη.

Συγγνώμη που δεν άντεξαν τα βάρη σας οι πλάτες μας.

Που δεν αφήσατε για μας, μια τελευταία ανάσα…

Ένα κλαρί ελπίδας να πιαστούμε, πριν τον γκρεμό.

Συγγνώμη που δεν εκλιπαρούμε κι άλλο…

Να μας εξουθενώσετε…

Και σαν έρμα πετώντας μας στη θάλασσα,

με το «ακριβό» τομάρι σας, εμάς να περισώσετε.

Αχ! Να μπορούσατε και να μας λυτρώσετε!

Τάσος Λειβαδίτης - Τα μοναχικά βήματα

Παραλήρημα

Να 'χα το πέταγμα αητού

χωρίς φωλιά και σπίτι,

κι όταν θα σβήνω από χαρά

κλαδί να 'χω τη λύπη.

Να 'χα αγκαλιά το θάνατο

το χρόνο δίχως χρόνια,

και του χειμώνα τα πουλιά

να 'ναι τα χελιδόνια.

Να 'ταν την ώρα του πρωινού

να βασιλεύει ο ήλιος,

κι όταν θα νιώθω ισχυρός

να με προδίδει ο φίλος.

Να 'ταν η θάλασσα ουρανός

τ' αστέρια καραβάκια,

και στ' ουρανού τις ξαστεριές

να παίζανε παιδάκια.

Πάντα κάτι παράξενο

το νου μου κυριεύει,

κι ό,τι θεωρείται λογικό

εκείνος τ' αποφεύγει!

Genesis - Mama

Δεν έχω τίποτα να πω...

Όταν ξέρω εξηγώ...
κι όταν εξηγώ ψυχραίνομαι.

Γιατί μηδενίστηκε ο μαθητής;

Γιατί μηδενίστηκε ο μαθητής,
αφού απάντησε... σωστά σε όλες τις παρακάτω ερωτήσεις ;


1 - Σε ποια μάχη σκοτώθηκε ο Λεωνίδας;
- Στην τελευταία του.

2 - Πού υπογράφηκε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας;
-Στο κάτω μέρος της σελίδας.

3 - Ποια είναι η κύρια αιτία διαζυγίων;
-Ο γάμος.

4 - Ποια είναι η κύρια αιτία της αποτυχίας;
-Οι εξετάσεις.

5 - Τι μοιάζει περισσότερο με μισό μήλο;
-Το άλλο μισό.

6 - Τι δεν μπορείς να φας ποτέ για πρωινό;
-Γεύμα και δείπνο.

7 - Αν ρίξεις ένα βότσαλο σε μια λίμνη, τι θα συμβεί;
-Θα βραχεί.

8 -Πώς μπορεί κάποιος να ζήσει 8 ημέρες άυπνος;
-Κανένα πρόβλημα. Θα κοιμάται τις νύχτες.

9 - Πώς μπορείς να σηκώσεις έναν ελέφαντα με ένα χέρι;
-Δεν θα βρεις ποτέ έναν μονόχειρα ελέφαντα.

10 - Αν έχεις στο ένα χέρι 3 μήλα και 4 πορτοκάλια και στο άλλο χέρι 4 μήλα και 3 πορτοκάλια, τι έχεις;
-Πολύ μεγάλα χέρια.

11 - Εάν πάρει 10 ώρες σε 8 άντρες να χτίσουν έναν τοίχο, πόση ώρα θα πάρει σε 4 άντρες για να τον χτίσουν;
-Μηδέν χρόνο, γιατί είναι ήδη χτισμένος.

12 - Πώς μπορείς να πετάξεις ένα αυγό σε τσιμεντένιο πάτωμα χωρίς να το σπάσεις;
-Με όποιο τρόπο θέλεις, τα τσιμεντένια πατώματα δεν σπάζουν.

Το δείλι

Το φεγγαράκι άναψε

φεύγει γοργά το δείλι,

και της ζωής το λιόγερμα

θα μου κουνάει μαντήλι.

Κι η θάλασσα το πορφυρό

του αίματος παίρνει χρώμα…

"Να ΄χα μιαν έστω στάλα της
να ταξιδέψω ακόμα!.."

John Lennon - Dream

Το γράμμα

Δυο γραμμές σ' ένα συρτάρι

είναι το γράμμα που ξεχνάς,

κάθε φορά που το ανοίγεις

εκείνο το παραπετάς...

Σα να μην είχε παραλήπτη,

διεύθυνση, όνομα, αριθμόν.

Αποστολέας του η λύπη

σε κάτι που 'ναι παρελθόν.

Δεν ξέρω πια αν με θυμάσαι:

"είμαι της νιότης σου το φως!"

Κι αν με διαβάσεις, ίσως γίνεις,

πάλι ο παλιός σου εαυτός…

Τι χαζοί που είμαστε!

(Ο φόβος του θανάτου)

Η φύση μας έχει καταραστεί

με το φόβο του θανάτου,

προς διαιώνιση του είδους.

Γιατί εάν ξέραμε

πως εδώ που ζούμε

είναι τα χειρότερα,

ίσως και να περνούσαμε

καλύτερα…

Θα λέγαμε: "Ζούμε εδώ

που είναι τα χειρότερα

—όσο καλύτερα μπορούμε—

και τα καλύτερα έπονται".

Έτσι θα περνούσαμε κι εδώ καλά!..

Σαν επιτάφια τελετή

Άκουσε τη μελωδία της καρδιάς σου

ακολουθώντας τους πένθιμους βηματισμούς.

Σαν λιτανεία θαυματουργής εικόνας,

σαν περιφορά επιτάφιας τελετής.

Κι άσε τους άλλους στη δήθεν χαρά τους

στην πρόσκαιρη λάμψη του δειλινού.

Καθώς με το χρόνο θα σβήνει η σκιά τους

θα προστρέξουν όλοι στη δική σου πομπή.

Οι πιο πολλοί για παράκληση θα ’ρθουν

εκλιπαρώντας για λίγη ακόμα ζωή.

"Και τότε θα μάθουν το τέλος του δρόμου,

ίσα που αντέχει το βάρος του ώμου…"

Δεν έχω τίποτα να πω...

Ό,τι ποιητής δεν είπε, δεν ειπώθει!

Βλάσσης Μπονάτσος - Γυναίκες

Το πιο κακό

Τι κρύβει μέσα του ο καθείς

δεν ξέρει, εάν είν' ερωτηθείς.

«Άγγελος είμαι ή σατανάς

ή ανθρωπάκι της σειράς;»

Κι αν μάθει την αλήθεια, τι…

Μήπως θα την παραδεχτεί!

«Άγγελος είσαι αν αγαπάς

όταν μισείς ο σατανάς…

Μα πάνω απ’ όλα πιο κακό

το ανθρωπάκι το δειλό!»

Φοίβος Δεληβοριάς - Η όμορφη πόρτα

Δεν έχω τίποτα να πω...

Κι αν ημερεύαν οι στιγμές,
το θεριό μέσα μου, πάλι εμένα θα 'τρωγε...

Casus Belli

Αντικατοπτρισμός

Είχα μια ελπίδα

μπας κι αλλάξω σελίδα

μα όλα τα γύρω με ακολουθούν.

Οι ίδιες φάτσες, με τις ίδιες γκριμάτσες,

οι ίδιοι μαλάκες που μ’ ενοχλούν.

Μα πάνω κι απ’ όλα τα ηλίθια μάτια μου,

σαν κοιτούν στον καθρέφτη, μια ίδια φάτσα θωρούν!

Καταραμένοι ποιητές!..

Εσείς οι άλλοι

οι πιο μεγάλοι

δίνετε ελπίδα

στους πιο μικρούς.

Να σας θαυμάζουν

να ωριμάζουν

να παίρνουν γνώση

απ’ τους "τρελούς".

(όλοι οι τρελοί χωράμε!)

Ολόγυρα μου

Απέραντος κόσμος

μέσα σε μια λίμνη νερού.

Πράσινα μάτια

σ' έναν πίνακα ζωγραφικής.

Κι εγώ περιμένω στη στάση το λεωφορείου,

και μια ζωή κτίζω το δικό μου νεκροταφείο.

Γκρίζα σύννεφα,

για πουλιά τ' ουρανού.

Λευκά τριαντάφυλλα,

πάνω σ' ένα σκήνωμα νεκρού.

Κι εγώ περιμένω τη βροχή,

θέλω μιαν άλλη εποχή.

Σπασμένος θυμός,

στα κομμάτια κάποιου ανθοστόλιστου βάζου.

Όρια αγάπης,

που δεν ένιωσα ποτέ!

Κι εσύ περιμένεις ν' ακούσει η καρδιά μου

το δικό σου όνειρο… Χα! Χα!

Με την τέχνη των χεριών - Calcutta

Ψυχή καλή!

Στις δυτικές τις συνοικίες,

πίσω από "θέλω", "πρέπει" και τα "θα",

σβήνουν των ανθρώπων οι πορείες,

χωρίς πανό… χωρίς πλακάτ.

Μονάχα ο ήλιος το γνωρίζει

κι αυτοί που φτάνουν ως εκεί,

πως τίποτα δε σου απομένει

παρά να ευχηθείς: «ψυχή καλή!»

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Θάνατοι

Χεράκια, που κρατώντας τα τριαντάφυλλα

κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,

χεράκια, που κρατώντας τα τριαντάφυλλα

χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων-

ματάκια μου, που κάτι το εδιψάσατε

και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,

ματάκια μου, που κάτι το εδιψάσατε

κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια-

ω, που 'χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,

κι ο λόγος σάς εδιάλεξε για τάφο,

ω, που 'χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,

και τον καημό δεν είπατε που γράφω-

μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου

τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου-

μάτια,χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου

τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.

(Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα

την έχουν μέσα τους...)

Σκληρή...

Σκληρή που είναι η ζωή

όταν σε προσπερνά…

Όταν δεν προλαβαίνεις

της σωτηρίας το χέρι!

Στο περιθώριο να ζεις,

στη σκοτεινή γωνιά…

Να μη σ’ αφήνει μερτικό

της μοίρας το μαχαίρι.

Σκληρή που είναι η μοναξιά

καθώς σε ακουμπά…

Όταν πλαγιάζει δίπλα σου,

σαν κανείς πως κοιμάσαι.

Που όλη τη νύχτα σου μιλά

για μια παλιά χαρά…

Σαν ήσουνα μικρό παιδί,

που τώρα δε θυμάσαι!

Σκληρή που είναι η στιγμή

σαν σε υποτιμά…

Που σε αφήνει να τη ζεις

μόνο για να πεθαίνεις.

Που δίνει απλόχερα ομορφιά

κι έπειτα σε ξεχνά.

Κι αιώνια, με φαντάσματα

σε αφήνει να παλεύεις!

Δεν έχω τίποτα να πω...

Τι κι αν θάλασσα απέραντη η γνώση,
η νοημοσύνη βαρκούλα στενή!

Όνειρα και προσδοκίες

Άνοιξα της καρδιάς μου την πόρτα

κι αντίκρισα τις προσδοκίες

να στέκουν απ' τη μια μεριά

και τα όνειρα απ' την άλλη,

έχοντας γυρισμένη την πλάτη.

Στο βάθος τα νεανικά μου χρόνια

έπαιζαν ανέμελα στο σαλόνι.

Σαν ένα ζευγάρι αποξενωμένων συζυγών

που ακόμα συνυπάρχουν κάτω απ' την ίδια στέγη,

μόνο και μόνο για τα παιδιά τους…

Ίσως και για την αγάπη που κάποτε ένιωσαν.

Έκλεισα την πόρτα κι έφυγα…

Έφυγα μακριά για να μη βλέπω

… "πόσο τα χρόνια μ' άλλαξαν!"

Δεν έχω τίποτα να πω...

Σβήνεις την υποχρέωση όταν την παρατονίζεις,
την ευγνωμοσύνη όταν την απαιτείς.

Tango (tanguera)

Συντονισμός (... ξεσηκωμός)

Το δύσκολο δεν είναι,

να παγώσεις το χρόνο

στην "ωραία στιγμή"…

Το δύσκολο είναι:

"Να τη νιώσουμε όλοι

την ίδια στιγμή!"

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Ερωτική ακροστιχίδα του ποιητή

Για την ιστορία:

Αποτελεί αυθεντική (ανέκδοτη) ιδιόχειρη ακροστιχίδα του ποιητή,

και γράφτηκε όταν εκείνος υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία

στη Χαλκίδα, το 1920.

Απευθύνεται σ' ένα πολύ όμορφο κορίτσι 16 ετών, την "Χρυσάνθη",

στο σπίτι της οποίας ο ποιητής είχε ενοικιάσει δωμάτιο.

Η σελίδα αυτή αποτελεί μέρος ενός λευκώματος που ο ποιητής 

είχε γράψει για εκείνη.

Στα χέρια μου βρέθηκε από τον εγγονό της Χρυσάνθης, 

τον φίλο κ. Μιχάλη Χανιά, που θερμά ευχαριστώ και δημοσίως.

Σελίδα 1 

Σελίδα 2

Προσπάθεια ανάγνωσης

Σελίδα 1

Χ ύα και πάλι τη... (λείπει κείμενο)

ρ ύξε βάλσαμο μεσ της... (λείπει κείμενο)

υ μνους γλυκούς πάντα σε σένα... (λείπει κείμενο)

σ ' αυτούς τους άσχημους καυμούς, τους... (λείπει κείμενο)

α  !!! ελπίδες στ' αλήθεια πάντα από τα μάτια σου βγαίνουνε.

ν α σκορπίζουνε της πίκρες που κάθε καρδιά νειώθει.

θ άρθη πάλι ευτυχισμένο συναπάντημα, ώ ελπίδες μένουνε!!

η ως!! ηως! ανάτειλε, φώτισε, χρύσωσε, απ' ό,τι ο πλάστης σ' τόχει.

Χ ρύσωσε ήλιε!! με της ακτίνες της φεγγοβόλες.

ρ ώτησε πόσους έχεις πληγώσει, μ΄αυτής της ματιές της φωτοβόλες.

υ στερα και πάλι με λύπησε το βλέμμα σου να ρίχνεις.

σ ' αυτόν που άθελα του ερωτεύτηκε, της θαμπωσιές μη δείχνεις.

α φησε χαϊδευτικό και νανουριστικό το λάλημα να ψιθυρίζει.

ν α στέλνει αδιάκοπα αρμονίες και χαρές να μουρμουρίζει.

θ α δεις και πάλι μάτια μ' ασυνείθιστη αναλαμπή.

η  λατρευτή μου αλύγιστη θα προβάλη ως της καρδιάς μου τον κάμπο.

Χ αίρε πεταλλούδα που με τη χάρι ξεπετάς μεσ' τ' άνθη.

ρ ωγμές ζητάς πάντα τριγυρνώντας το μέλι σου να ρίξης.

υ στερισμοί σκορπίζονται εις όποιον στου δρόμου σου τα βάθη.

σ αν έρημο ταυρόπουλο σπαρταρεί, από το φαρμάκι σου θα δείξης.

α κουσε εκείνον που σαν αστέρι σε θωρεί, όταν την ανατολή σου βλέπει.

ν α του δίνεις τη γαλήνη στη ψυχή, από το θάμπος που τόσο τέρπει.

θ έλεις να μάθης τι νεράϊδα η φύση σε σένα ξαναβρίσκει;

η ναι της τύχης δώρημα των ωραίων σου ματιών οι φωτεινοί τους δίσκοι.

Suit derrier

towrnnez la page

μετάφραση: (Συνέχεια πίσω

                     γυρίστε σελίδα)

Σελίδα 2

... (λείπει κείμενο) ...........από το πραγματικό.

... (λείπει κείμενο)...........φέρνεις όλο φλόγα ή ξαφνικό.

... (λείπει κείμενο).......με χάρι τα κυνάς κι αρμονία αντηχοί.

... (λείπει κείμενο).........στο πρώτο το ξεφάντωμα, το αρχιζει ν' ανθώ. 

α σπρα μαργαριτάρια το στοματάκι σου αρμονικά στολίζουνε.

ν α 'ξερες τα θέλγητρα σου που σέρνεις, πόσους καυμούς σκορπίζουνε.

θ άμβω μπροστά σου καθένας βλέπει σαν όνειρο μπροστά του σε θωρεί.

η ταν! θεέ μου!! της νύχτας μύνημα, πως λύπη σε σένα δεν χωρεί;

Χ άρισμα θεϊκό,

ρ ώτησε κάποιον που δεν παύει την ευτυχία σου να κάλλη.

υ πόκωφος φρουφρουρισμός, ακούγεται στο βάδισμα, που τρέχεις.

σ τα ματόκλαδα σου που χαϊδευτικά σκεπάζουνε τα μάτια, τα δάκρυα που τρέφεις.

α χ! κι εκείνα τα φρυδάκια σου, που μαγευτικά είναι καλλημένα.

ν α φαίνεται στεφάνωμα ω!! τι καυμοί ωιμένα!!

θ άνατο σκορπάνε η μπούκλες, που το κεφαλάκι σου αγγίζουνε.

η ναι μαρτύριο, στ' αλήθεια, τους πόνους με δάκρυα ποτίζουνε.

Λόγια, αγιά, άδολα, χαϊδευτικά, νανουριστικά

καυμοί, μεγάλου, ατμόν στεναχώριας, βγαίνουν απελπιστικά!

Γλυκές αναμνήσεις, ευτυχισμένες στιγμές πάντα θυμίζουνε.

Μελαγχολία, λύπη, μ' άγρια ηδονή, ατέλειωτα σκορπίζουνε!

Je-mets la signature et je vous supplie

de me pardoner

μετάφραση: (Βάζω την υπογραφή 

                     και σας εκλιπαρώ να με συγχωρήσετε!)

Κωνσταντιεν.

Καρυωτάκης

3-3-920

Κάπου, κάποτε...

Δεν ξέρω αν υπάρχει αγάπη

που να κρατά παντοτινά.

Εάν με τα χρόνια φθείρεται,

συνηθίζεται ή ξεχνιέται.

Ένα όμως το γνωρίζω καλά!

Δεν υπάρχει ακρογιάλι

που να φωτίζει ολόγιομο φεγγάρι,

ήλιος που να συντροφεύει ονειρεμένα δειλινά.

Μήτε ανθός μέσα σε γλάστρα

ουρανός που να ΄χει άστρα…

Χωρίς αυτήν, φαντάζουν όλα μακρινά.

Παρά μονάχα σαν καρτποστάλ μνήμης

ενός ταξιδιού, μιας εκδρομής,

κάπου, κάποτε, κάποιας καρδιάς…

Περνώντας απ’ τα μέρη της…

No parking

Ελλάς... το "μεγαλείο" σου!

Δεν έχω τίποτα να πω...

Δεν ξέρω αν κερδίζω...
Το σίγουρο είναι, πως ξέρω να χάνω!

Λάθη γενεών

Δεν είμαστε θεοί,

άνθρωποι είμαστε!

Δε διεκδικούμε το αλάθητο,

απαιτούμε όμως, τα λάθη

που μας αποδίδονται,

να φέρουν τη δική μας πατρότητα.

Κι όχι να 'ναι συγγενείς εξ αγχιστείας

των δικών σας λαθών…

Και μη δικαιολογείτε την ωριμότητα

μην προσμετρώντας τα δικά σας λάθη.

Ο υπογράφων

Ο υπογράφων αντ' αυτού, δεν είμαι εγώ.

Εγώ επέδωσα τα διαπιστευτήρια μου...

Πάει καιρός που αφήνω τους άλλους αντί εμού,

να υπογραφούν στ' απολεσθέντα όνειρα μου.

Μ.Μενιδιάτης - Στο σπίτι μου χαράματα - (1970)

στίχοι-μουσική:  Γ.Κοινούσης

Δεν έχω τίποτα να πω...

Η κραξιά... λαλιά;
Τότε κι ο μπούφος λαλάει!

Ο τοίχος

Ένας τοίχος υψώνεται μακρύς, που θέλω να γκρεμίσω.

Που όλο με κρύβει στη σκιά και δε μπορώ να ζήσω.

Για χρόνια πάνω του κρεμώ τα ανομήματα μου…

Τα λάθη μου, τις ενοχές, τα σιωπηρά όνειρα μου.

Κι εκεί στη μέση αντικριστά, σαν κάτι να του λείπει…

Μια απουσία σημαντική που φέρνει μόνο λύπη!

Είναι ο παλιός καθρέφτης μου που έγραφε "καλημέρα",

να μου θυμίζει το πρωί πως έρχεται άλλη μέρα!

Εικόνες που μιλούν

Το ουράνιο τόξο άγγιζε ανατολή και δύση,

σαν γέφυρα που αντάμωνε το πριν με το μετά.

Ξημέρωμα, που σκιτσάριζε του ήλιου η γραφίδα

κι εγώ να το αποδέχομαι σαν ξένη αγκαλιά.

Εικόνες χλωμές, διστακτικές, σκορπίζουνε σαν βλέμμα,

λόγια σκληρά που ακούγονται σαν βράχου ραϊσιά:

"Όσα η νύχτα σου κρύψε στα φέρνει η ημέρα,

κι όλα τα αντισταθμίζει μια δίκαιη μοιρασιά!"

Φάροι που αναβοσβήνουνε στων θαλασσών την άκρη,

στεριές που κουράστηκαν να σώνουν ναυαγούς,

ζωές που προσαράξανε στα αβαθή τους πλάτη,

σε ρότες που ταιριάζουν σε κοινούς θνητούς.

Γκρεμισμένα σπίτια στα χρόνια της ανάγκης,

που προδομένα στέφονται με λούλουδα του αγρού,

ερείπια των ονείρων που 'γιναν εφιάλτης

και στοιχειωμένα δείχνουν στα μάτια ενός παιδιού.

Ξεχασμένες βάρκες στην αμμουδιά αφημένες,

θύματα εγκατάλειψης στον ήλιο τη βροχή,

μαζί με τις αξίες σου τις παραμελημένες,

μοιάζουνε με πτώματα που κείτονται στη γη.

Δέντρα υπερήφανα σαν άγημα φαντάρων,

που χρόνια αντιστέκονται με τόση λεβεντιά,

γι αυτούς που αναρριχήθηκαν πάνω στις πλάτες άλλων,

φαντάζουνε χαμόκλαδα στη δίνη του βοριά.

Καράβια ταξιδιάρικα δεμένα στο λιμάνι,

που οι κάβοι τους σαπίζουνε δίπλα στις κουπαστές,

το τέλος της περιπλάνησης, ποτέ στο νου δε φτάνει

κι όλο το παρατείνουν της καρδιάς οι εμμονές.

Κι εσύ γλυκός ταξιδευτής του ονείρου που σε καίει,

το κύμα σου αφουγκράζεται η έρμη ακρογιαλιά,

κάθε πικρό παράπονο κάθεται και της λέει,

την ώρα που η ελπίδα σου μπροστά της ξεψυχά...

Ο αλήτης

Σαν της βροχής τις στάλες

που φέρνει ο ουρανός,
νιώθω να στάζει μέσα μου

η θλίψη κι η ανία…
Απόσταξης σημάδι

κάποιων όμορφων στιγμών,
ένα γλυκό αγκάλιασμα

που κρύβει η δυστυχία!

Καθώς ταξίδεψα μ’ αυτές

στις υψηλές κορυφές,
όλων των αισθήσεων

που η φύση σε προικίζει.
Κι έπειτα να χάνομαι

στις άβατες στοές,
ονείρου αποπλάνηση

που ο νους δεν το ορίζει…

Αυτή η απροκάλυπτη

ανάγκη της καρδιάς,
που όλα τα τακτοποιεί

με τόση αταξία…
Στου έρωτα τις εκφράσεις,

της στιγμής οι επιλογές,
συνθέτουν "ροκ κομμάτι"

που έχει μελωδία!

Αυτό το δυσανάρμοστο

είναι που γοητεύει,
γι' αυτό το απροσδιόριστο

γίνεσαι ποιητής…
«Ζωή γλυκιά σαν Παναγιά

κι εγώ ένας αλήτης...»
Συνάντηση παντοτινή

ή μιας καλής στιγμής;

James Blunt - I really want you

Το ανεκπλήρωτο

Τι να 'ναι άραγε αυτό που θέλει η καρδιά!

Τι να 'ναι άραγε αυτό, που σε κρατάει μακριά του!

Κι όταν εσύ το φτάνεις, αυτό σε προσπερνά,

πάντα ένα βήμα πιο μπροστά να 'ναι η περπατησιά του!

Μυστικά

Μυστικά, που μοιάζουν τόσο κοινά,

τα διακρίνεις στην κάθε ματιά

μα δεν ακούγονται…

Σε ξυπνούν τις νύχτες αργά,

σου σκοτώνουν τα πρωινά,

τη μέρα κρύβονται…

Κάνεις πως δε σ' αφορά,

"είναι καθάρια η δική σου ματιά!.."

Μα λέει τ' ανείπωτα...

Υπάρχω λες, μα δε ζω…

Κι αν είμαι αυτό που μπορώ…

Είμαι το τίποτα!

Νοσταλγία

Πάντρεψα τη νοσταλγία μου

με την απραξία του σήμερα.

Κι έπειτα κατάλαβα, 

πως και το σήμερα νοσταλγία θα είναι, 

στην απραξία του αύριο.

Άσε που κι η νοσταλγία 

από μόνη της, απραξία σημαίνει...

Κ' εγώ για μένα

Σημάδια των καιρών

Αντί να χαμογελούμε κι εμείς

σαν αστέρες του Hollywood,

να συνεντευξιαζόμαστε σε καθρέφτες

με είδωλα μιας εικονικής πραγματικότητας,

και να ενοχλούμεθα από τα φλας των paparazzi

που παραβιάζουν την ιδιωτική μας ζωή,

αφήνουμε να μας βιάζουν κατά εξακολούθηση…

Την προσωπικότητα μας, την αισθητική μας,

την μικροαστική μας καταγωγή,

το δικαίωμα μιας αξιοπρεπής ζωής.

Γιατί εμείς δεν έχουμε «φιλοδοξίες»,

και ζούμε μια ζωή εντελώς πραγματική, κοινότυπη,

που δεν θα παιχτεί σε κανένα κινηματογραφικό πανί,

κι έτσι τον ήρωα μας δεν θα τον μάθει ποτέ κανείς...

Ούτε καν εμείς!..

Καημένη γενιά μου...

Χάσαμε ό,τι όμορφο είχαμε.

Αγαπήσαμε μα δεν αγαπηθήκαμε.

Στους εαυτούς μας ασελγήσαμε…

Κι αυτοκτονήσαμε!