Αν είσαι απόδημο πουλί

Πρόσεξε με!

Δεν υπάρχουν καλές μέρες πια για μένα,

πνιγμένες στα όνειρα τους, σαπίζουνε μοναχικές.

Κάτω απ' του στεναγμού μου τα γιοφύρια, έκρυψα,

τις λίγες μου ελπίδες που μου έχουν απομείνει.

Εκεί να ξαποστάσουν και ν’ αποκοιμηθούν…

Μην τύχει, και περάσει κάποια νεράιδα, να τις αφυπνίσει.

Κι αν είσαι απόδημο πουλί —πρόσεξε!—

το στανικό φτερούγισμα σου, μη μου τις εξυπνήσει.

Για θα 'ναι κρίμα —για ακόμα μια φορά— να προδοθώ!