Σημαντικό δεν είναι πια, που με προστάζεις φίλο!
Σαν κάθεσαι με τις ώρες, για όνειρα να μου λες.
Να βλέπεις πίσω απ' τα μάτια μου, τον ανατέλλων ήλιο,
που κάποια στιγμή ξημέρωσε στο μακρινό σου χτες.
Θα προτιμούσα μοναχά περαστική να ήσουν,
και καθώς θα με πλησίαζες να χάνομαι ως θεός.
Να μην αναγνώριζες ποτέ, ποιος ήμουν κι αν ήμουν,
να σταματούσαν όλα εκεί, που τ' άφησε το φως.
Και τι απόμεινε από 'μας, απ' τους παλιούς εαυτούς μας;
Μουντές φιγούρες, σκυθρωπές, στην αχλή μιας ζωής!
Με δίχως σάρκα και οστά, τι κι αν σκιρτά η ψυχή μας…
Αφού είμαστε παιδιά φωτιάς, αγάπης μοναχής!
Καλως ηρθες..
ΑπάντησηΔιαγραφήκι ας ειναι ολα μοναχικα!
"-Χελιδονάκι μου γοργό
πού ‘ρθες απ’ την έρημο ,
τι καλά μας έφερες ;
-Την υγεία και τη χαρά
και τα κόκκινα τ’ αυγά"
:) :) :)
:))) ωραίααααααα
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα καλά;
για τη δεύτερη στροφή μην ανησυχείς
κρίση είναι θα περάσει :p
το ποιητικό αποτέλεσμα σαφώς γοητευτικότατο!
Εύχομαι η ζωή σου να είναι Δρόμος Φωτός
που ολοένα θα δυναμώνει...
Να σαι καλά που είσαι καλά χαχαχα
Φιλιά, Καλό Ξημέρωμα!!!
Χαιρομαι που εισαι ξανα εδω. Ειναι τοσο ομορφο που δεν μπορω παρα να επαναλαβω! (με μικροαλλαγες)
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Σημαντικό δεν είναι πια, που με προστάζεις φίλο!
Σαν με τις ώρες κάθεσαι, για όνειρα να μου λες.
Να βλέπεις πίσω απ' τα μάτια μου, τον ανατέλλων ήλιο,
που κάποτε ξημέρωσε στο μακρινό σου χτες.
Θα προτιμούσα μοναχά περαστική να ήσουν,
κι όπως θα με πλησίαζες να χάνομαι ως θεός.
Να μην αναγνώριζες ποτέ, ποιος ήμουν και αν ήμουν,
να σταματούσαν όλα εκεί, που τ' άφησε το φως.
Και τι απόμεινε από 'μας, απ' τους παλιούς εαυτούς μας;
μουντές φιγούρες, σκυθρωπές, στην άχλη μιας ζωής!
δίχως σάρκα ούτε οστά, τι κι αν σκιρτά η ψυχή μας…
Αφού είμαστε παιδιά φωτιάς, αγάπης μοναχής!