Είναι στιγμές...

Είναι στιγμές,

που δεν αισθάνεσαι την ύπαρξη σου,

κι απ' απόσταση παρακολουθείς την άτολμη ζωή σου.

Έχεις την αίσθηση μιας κάμερας που καταγράφει,

κάθε δική σου κίνηση την υπογράφει…

Κι όταν στην επανάληψη θα δεις τα σφάλματα σου

δε χωράει αμφισβήτηση πως είναι τα δικά σου!

Είναι στιγμές,

που αποχωρίζεται το σώμα η ψυχή σου,

κι από τα στήθη σου δε βγαίνει η φωνή σου…

Μοιάζουν μ’ αδέλφια -που ενώ έζησαν κάτω απ' την ίδια στέγη,

είναι τόσο διαφορετικοί- που ο ένας τον άλλον να συναντήσει αποφεύγει.

Είναι στιγμές,

που χάνεται όλη η δύναμη σου,

και με το ζόρι σέρνεις τ' άψυχο κορμί σου…

Νιώθεις τις μέρες να περνούν η μια μετά την άλλη

όπως τα αυτοκίνητα το πράσινο φανάρι…

Κι εσύ μένεις αμέτοχος, χωρίς να κάνεις κάτι,

χωρίς να μπορείς ν' απαλλαχτείς απ' της ψυχής το μάτι…

Που πάντα αυτό θα στέκεται στην απέναντι γωνία,

και θα 'ναι παρατηρητής στην κάθε σου σαρκαστική ειρωνεία.

Είναι στιγμές,

που αισθάνεσαι ν' απολογηθείς για τ' όνειρο σου

-μα λόγια δε θα βρεις- να υπερασπιστείς τον άμοιρο εαυτό σου…

Κι οι Ερινύες θα 'ρθουνε μαζί τους να σε πάρουν

σαν της ψυχής οι δικαστές απόφαση θα βγάλουν…