Ο αλήτης

Σαν της βροχής τις στάλες

που φέρνει ο ουρανός,
νιώθω να στάζει μέσα μου

η θλίψη κι η ανία…
Απόσταξης σημάδι

κάποιων όμορφων στιγμών,
ένα γλυκό αγκάλιασμα

που κρύβει η δυστυχία!

Καθώς ταξίδεψα μ’ αυτές

στις υψηλές κορυφές,
όλων των αισθήσεων

που η φύση σε προικίζει.
Κι έπειτα να χάνομαι

στις άβατες στοές,
ονείρου αποπλάνηση

που ο νους δεν το ορίζει…

Αυτή η απροκάλυπτη

ανάγκη της καρδιάς,
που όλα τα τακτοποιεί

με τόση αταξία…
Στου έρωτα τις εκφράσεις,

της στιγμής οι επιλογές,
συνθέτουν "ροκ κομμάτι"

που έχει μελωδία!

Αυτό το δυσανάρμοστο

είναι που γοητεύει,
γι' αυτό το απροσδιόριστο

γίνεσαι ποιητής…
«Ζωή γλυκιά σαν Παναγιά

κι εγώ ένας αλήτης...»
Συνάντηση παντοτινή

ή μιας καλής στιγμής;