Να 'χα το πέταγμα αητού
χωρίς φωλιά και σπίτι,
κι όταν θα σβήνω από χαρά
κλαδί να 'χω τη λύπη.
Να 'χα αγκαλιά το θάνατο
το χρόνο δίχως χρόνια,
και του χειμώνα τα πουλιά
να 'ναι τα χελιδόνια.
Να 'ταν την ώρα του πρωινού
να βασιλεύει ο ήλιος,
κι όταν θα νιώθω ισχυρός
να με προδίδει ο φίλος.
Να 'ταν η θάλασσα ουρανός
τ' αστέρια καραβάκια,
και στ' ουρανού τις ξαστεριές
να παίζανε παιδάκια.
Πάντα κάτι παράξενο
το νου μου κυριεύει,
κι ό,τι θεωρείται λογικό
εκείνος τ' αποφεύγει!
Ενα θα σου πω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ στραβος ειν'ο γυαλος
ή ισιος...
Εσυ στραβα δεν αρμενιζεις.
Καλησπερα απο καρδιας...
(ασχετο:την φωτο που διαλεξες την εχει δημιουργησει το αδερφακι μου για το φεστιβαλ κομιξ που εγινε το καλοκαιρι...χι χι)
Πολλά μπράβο στο αδελφάκι να του πεις από εμένα... για το μήνυμα που πέρασε!
ΔιαγραφήΒεβαιως και θα το κανω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνυχτα...λιγο βιαια με αρπαξε
ο μορφεας αποψε...αθελα του(μου).
Πρόσεξε γιατί και τα "κοιμισμένα" τα παίρνει το ρεύμα!
ΔιαγραφήΥπαρχει λιγη δυναμη ακομα να σπαω τα εισαγωγικα.
Διαγραφήθα έλεγα, καθόλου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς όμως τα πράγματα δεν έρχονται έτσι όπως τα θέλουμε και τα περιμένουμε πάντα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ όμως στο εύχομαι, jokand!!