Μέθη

Ανοίγεις το παράθυρο,

κι η αύρα του ανοιξιάτικου δειλινού

γεμίζει την κάμαρα σου μ' αναμνήσεις.

Στολίζει μ' ενοχές τα μίζερα όνειρα σου

και σ' ακουμπά σ'  ό,τι ευαίσθητο σημείο

σου 'χει απομείνει.

Οσφραίνοντας -διάπλατα ανοίγοντας τα στήθη-

είναι σα να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Σα να μην πέρασε μια μέρα!

Για μια στιγμή όλα ευφραίνονται

απ' το γλυκό κρασί της νοσταλγίας,

που σε κάνει να αισθάνεσαι παραπατώντας,

να πετάς στο διάβα σου ή να χορεύεις.

Κι όπως συμβαίνει με τις μεγάλες οινοποσίες,

γίνεσαι έρμαιο του πάθους σου ή του λάθους σου,

που κάθε επόμενο πρωινό σε πονοκεφαλιάζει!