Ένας τοίχος υψώνεται μακρύς, που θέλω να γκρεμίσω.
Που όλο με κρύβει στη σκιά και δε μπορώ να ζήσω.
Για χρόνια πάνω του κρεμώ τα ανομήματα μου…
Τα λάθη μου, τις ενοχές, τα σιωπηρά όνειρα μου.
Κι εκεί στη μέση αντικριστά, σαν κάτι να του λείπει…
Μια απουσία σημαντική που φέρνει μόνο λύπη!
Είναι ο παλιός καθρέφτης μου που έγραφε "καλημέρα",
να μου θυμίζει το πρωί πως έρχεται άλλη μέρα!
.!.!.!
ΑπάντησηΔιαγραφή