Εικόνες που μιλούν

Το ουράνιο τόξο άγγιζε ανατολή και δύση,

σαν γέφυρα που αντάμωνε το πριν με το μετά.

Ξημέρωμα, που σκιτσάριζε του ήλιου η γραφίδα

κι εγώ να το αποδέχομαι σαν ξένη αγκαλιά.

Εικόνες χλωμές, διστακτικές, σκορπίζουνε σαν βλέμμα,

λόγια σκληρά που ακούγονται σαν βράχου ραϊσιά:

"Όσα η νύχτα σου κρύψε στα φέρνει η ημέρα,

κι όλα τα αντισταθμίζει μια δίκαιη μοιρασιά!"

Φάροι που αναβοσβήνουνε στων θαλασσών την άκρη,

στεριές που κουράστηκαν να σώνουν ναυαγούς,

ζωές που προσαράξανε στα αβαθή τους πλάτη,

σε ρότες που ταιριάζουν σε κοινούς θνητούς.

Γκρεμισμένα σπίτια στα χρόνια της ανάγκης,

που προδομένα στέφονται με λούλουδα του αγρού,

ερείπια των ονείρων που 'γιναν εφιάλτης

και στοιχειωμένα δείχνουν στα μάτια ενός παιδιού.

Ξεχασμένες βάρκες στην αμμουδιά αφημένες,

θύματα εγκατάλειψης στον ήλιο τη βροχή,

μαζί με τις αξίες σου τις παραμελημένες,

μοιάζουνε με πτώματα που κείτονται στη γη.

Δέντρα υπερήφανα σαν άγημα φαντάρων,

που χρόνια αντιστέκονται με τόση λεβεντιά,

γι αυτούς που αναρριχήθηκαν πάνω στις πλάτες άλλων,

φαντάζουνε χαμόκλαδα στη δίνη του βοριά.

Καράβια ταξιδιάρικα δεμένα στο λιμάνι,

που οι κάβοι τους σαπίζουνε δίπλα στις κουπαστές,

το τέλος της περιπλάνησης, ποτέ στο νου δε φτάνει

κι όλο το παρατείνουν της καρδιάς οι εμμονές.

Κι εσύ γλυκός ταξιδευτής του ονείρου που σε καίει,

το κύμα σου αφουγκράζεται η έρμη ακρογιαλιά,

κάθε πικρό παράπονο κάθεται και της λέει,

την ώρα που η ελπίδα σου μπροστά της ξεψυχά...