Απέραντος κόσμος
μέσα σε μια λίμνη νερού.
Πράσινα μάτια
σ' έναν πίνακα ζωγραφικής.
Κι εγώ περιμένω στη στάση το λεωφορείου,
και μια ζωή κτίζω το δικό μου νεκροταφείο.
Γκρίζα σύννεφα,
για πουλιά τ' ουρανού.
Λευκά τριαντάφυλλα,
πάνω σ' ένα σκήνωμα νεκρού.
Κι εγώ περιμένω τη βροχή,
θέλω μιαν άλλη εποχή.
Σπασμένος θυμός,
στα κομμάτια κάποιου ανθοστόλιστου βάζου.
Όρια αγάπης,
που δεν ένιωσα ποτέ!
Κι εσύ περιμένεις ν' ακούσει η καρδιά μου
το δικό σου όνειρο… Χα! Χα!
Μη γελας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δικο "μου" ονειρο δεν εχει φωνη δυνατη...
Υπερασπισου το!
...
Καλησπερα...
Μεσα απο τα "λογια" σου
φτιαχνω την "ταινια" μου....
Φιλιά.
Saoundrack σου βρήκα... σενάριο σου βρήκα... τι άλλο θέλεις;
ΔιαγραφήΕνα καλο "τελος"....
ΑπάντησηΔιαγραφήΞερεις...
Σαν αυτα που τριγυρνουν και στο δικο σου μυαλο...
Μάλλον αυτό θα το πληροφορηθείς απ' τις εφημερίδες... εάν το γράψουν!
ΔιαγραφήΕκδιδουν εφημεριδες και στ'απανω μερη?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓυρίζουν και ταινίες με δραματικό τέλος... με τον πρωταγωνιστή να επιστρέφει στη γη.
ΔιαγραφήΕυτυχως...συνηθιζω στην ιδεα του κομπαρσου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας και μίλησες για κομπάρσους, κι είσαι και του κινηματογράφου... διάβασε ένα παλαιότερο (των υποδημάτων μου):
Διαγραφήhttp://jokand.blogspot.gr/2012/11/blog-post_14.html
Ομορφο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρα να υποθεσω πως εχεις επιλεξει το ρολο σου πια
κατα πως τον θες εσυ.
Ή ακομα σμιλευεις τις λεπτομερειες του σεναριου?
Διαγραφήhttp://jokand.blogspot.gr/2012/10/blog-post_6075.html