Στην "πάλαι ποτέ"

Σ' ακολουθεί βήμα το βήμα κι ας μην το ξέρεις,

αμφιβάλεις ακόμα… "κι αν ήσουν τότε, πάλι εσύ!"

Κοιτώντας πίσω, τ' αγνά της μάτια πάντα θα βλέπεις,

να σιχτιρίζουν —γεμάτα αηδία— την τωρινή σου ζωή.

Μια παρουσία που αδιαφορεί, κι αν δεν τη θέλεις,

θρηνώντας γοερά μια πονεμένη κι αλησμόνητη στιγμή.

Για αυτό το παιδί, που κρύβεις μέσα σου,

μα με τα χρόνια αργά πεθαίνεις,

κι αυτή σα μάνα, σ' εσέ το σπλάχνο της πενθεί!

Κάθε φορά που την ελπίδα σου ξοδεύει,

η φτηνή υπόσταση στη σύγχρονη πλέον εκδοχή,

που τη ζωή σου απ' όνειρα ορφανεύει,

ξεχνώντας στο αύριο την —«πάλαι ποτέ»—

παιδική σου ψυχή…