Φτωχικά ενθύμια

Μεθυσμένα χρόνια,

ξέγνοιαστα παιδιά,

γέλια και χαρές

σε μια γειτονιά.

Αυθόρμητα λόγια,

χρώματα πολλά,

όνειρα που ευωδούσαν

σαν τα γιασεμιά.

Κόσμους που χαράσσει

μονοκοντυλιά,

του άδολου παιδιού

η αγνή καρδιά.

Φτωχικά ενθύμια,

που έμειναν να κοιτούν,

στου γυρισμού το δρόμο

να σ’ αναζητούν.

Στα άψυχα σώματα,

στις στάχτες της φωτιάς,

στις άπνοες ζωές μας,

στα ερείπια της καρδιάς.