Δυο γραμμές σ' ένα συρτάρι
είναι το γράμμα που ξεχνάς,
κάθε φορά που το ανοίγεις
εκείνο το παραπετάς...
Σα να μην είχε παραλήπτη,
διεύθυνση, όνομα, αριθμόν.
Αποστολέας του η λύπη
σε κάτι που 'ναι παρελθόν.
Δεν ξέρω πια αν με θυμάσαι:
"είμαι της νιότης σου το φως!"
Κι αν με διαβάσεις, ίσως γίνεις,
πάλι ο παλιός σου εαυτός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου