Πεταμένα χρόνια, διασκορπισμένα
μοιάζουν τριαντάφυλλα που πήρε ο βοριάς
την πόρτα σου σαν άνοιξες να βγουν τα περασμένα
κι από τη καρδιά σου να φύγουν μονό μιας.
Προδομένοι όρκοι, απραγματοποιήτοι
υπασχέσεις συνοδοί αλόγιστων στιγμών
όνειρα και στόχοι ανικανοποιήτοι
θυσία στου ρεαλισμού των σκληρών βωμών.
Λόγια ανυπόστατα, εύκολα ειπωμένα
από συναισθήματα, που ενώ άφησαν στα στήθη σου πληγή
τώρα επαναπαύονται μέσα σου ξεχασμένα
καρτερώντας του απολογισμού τη δίκαιη στιγμή.
Άνυδρη η άνοιξη, με λουλούδια μαραμένα
αποξηραμένα στις ερήμους της καρδιάς
με λόγια και αισθήματα που νιώθουν προδομένα
αφού η δικαίωση έρχεται με αυτά που λησμονάς.
"....αφού η δικαίωση έρχεται με αυτά που λησμονάς" εγωιστικό μου ακούγεται αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί εγωιστικό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι με τις απορίες...το κορίτσι με τις απορίες!
εγώ το ακούω έτσι : Ωραία ! ξεπέρασα τον εαυτό μου με το να λησμονώ ΟΣΑ ΘΕΛΩ !
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι αυτό εγωιστικό ποιητή ?
Αγαπητή μου Αλεξία, αρχίζω την ανάλυση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα πλέον γνωρίζω τι πήγε λάθος.
Η δικαίωση βρίσκεται σε αυτά που πραγματικά ήθελα στη ζωή μου αλλά δεν τα έκανα...είτε γιατί τα φοβήθηκα...είτε γιατί οι συνθήκες δεν με άφησαν να τα πραγματοποιήσω...κι έτσι έπρεπε να τα ξεχάσω.
Αλλά στο απολογισμό..."ο βασιλιάς είναι γυμνός!"
Τώρα ακούγεται καλύτερα !
ΑπάντησηΔιαγραφή