Σε εκείνη που χάθηκε...

Το πέλαγος χάθηκε μέσα στη γη
και 'κείνη μαράθηκε με τη βροχή
τ' αστέρια έσβησαν στον ουρανό
το σώμα μου πάγωσε σ' ένα λεπτό.
Τώρα η συννεφιά είναι η χαρά μου
μαύρα τώρα τα όνειρα μου...
Το πέλαγος χάθηκε, το ίδιο κι αυτή
και τώρα θ' ανθίζει την έρημη γη
τα λουλούδια της άνοιξης θα την θυμίζουν
καθώς το αρώμα της θα αναβλύζουν...
Πουλάκι που πέταξες να πας να τη βρεις
στον ύπνο μου να ΄ρχεται τις νύχτες, να πεις
να της μιλάω για την μοναξιά μου
να μου γλυκαίνει τα όνειρα μου...
Να έρχεται πες της, με τη βροχή
με αυτή που έφυγε να 'ρθρει να με βρει
στο τζάμι ν' ακούγεται σαν γλυκιά μουσική
και μαζί να χορεύουμε ως το πρωί.
Την μέρα να γίνεται του ήλιου αχτίδα
να με ζεσταίνει στο κάθε μου βήμα
να αισθάνομαι συνέχεια το άγγιγμα της
να μη μου λείπει η συντροφιά της.
Το πέλαγος χάθηκε μέσα στη γη
μα το ταξίδι δεν τέλειωσε, θα είσαι εκεί
με τ' όνειρο, τον ήλιο και τη βροχή
εμείς θα είμαστε για πάντα μαζί...