Θα περιμένω...

Θα περιμένω...

μέσα στης μοναξιάς τα φώτα

κάτω από τα ανυποψίαστα μάτια της σιωπής

σαν ακυβέρνητο καράβι, του θανάτου του, τη ρότα

μια κρύα νύχτα σε κεραυνούς και σε βροχή.

Αυτές τις ώρες, που είναι το βλέμμα καρφωμένο στο κενό

στις λίγες μνήμες, που απομείνανε να ελέγχουν τις αισθήσεις

δεν νιώθω φόβο-κι ότι έκανα, δεν θα τ' απαρνηθώ

δεν μετανιώνω, κι ούτε τρέφω στο μυαλό μου ψευδαισθήσεις.

Πετούνε σμήνη πουλιών στον ουρανό

κι εγώ να στέκομαι στου λιμανιού τη προκυμαία

δική μου η ευθύνη "που δεν έμαθα να ζω"

που πίστεψα σε όνειρα, που ήταν φευγαλέα.

Θα περιμένω...

όταν οι άλλοι πανικόβλητοι θα τρέξουν να κρυφτούν

να αρπαχτούν, απ' τα μαλλιά τους, σαν πνιγμένοι

κι ούτε της μοίρας μου θα γίνω εξορκιστής

αυτό που κάνουνε οι ανίκανοι και της ζωής οι τρομαγμένοι.

Δεν κάνω βήμα, πέρα απ' τον κύκλο που χάραξα εγώ

πέρα απ' αυτά που με αγαπούν και τα αγαπάω

θα μείνω πάντα, των ακραίων συναισθημάτων εραστής

και τη ζωή μου, στα σκουπίδια δεν πετάω.

Θα περιμένω...

μέχρι να σβήσουνε τα φώτα μοναξιάς

και μια φωνή, να αποσπάσει τη σιωπή μου

μέχρι να φύγουνε τα σμήνη των πουλιών

και γι' άλλα λιμάνια, να σαλπάρει η ψυχή μου...