Φεγγάρι φευγαλέο...

Το φεγγάρι φευγαλέο μέσα από τις φυλλωσιές

και η νύχτα να σωπαίνει απ' της μέρας τις φωνές

μιας ημέρας τόσο γκρίζας, τόσο μελαγχολικής

σαν το θόρυβο που ακούς απ' τις στάλες της βροχής.

Το φεγγάρι φευγαλέο μέσα κι από την καρδιά μου

ήρθε κι απόψε να φωτίσει την πικρή τη μοναξιά μου...

Μια το χάνω μια το βρίσκω μέσα από τις φυλλωσιές

και η ψυχή μου φτερουγίζει στων ονείρων τις φωλιές

πριν αυτές να γκρεμιστούνε απ' τις στάλες της βροχής

της αυριανής ημέρας, της πάντα γκρίζας, πάντα μελαγχολικής.

Κάθε βράδυ περιμένω το φεγγάρι να μη φύγει

και η πλήξη στη ζωή μου να 'ναι συνέχεια πιο λίγη...

Μα περάσαν τόσα βράδια, τόσα βράδια φευγαλέα

κι η αποψινή η νύχτα, φοβάμαι θα 'ναι η μοιραία

μες στην τόση ησυχία, μες στην τόση τη γαλήνη

θα 'ναι ωραία να πεθαίνεις και μαζί σου κι η σελήνη!