Θάλασσα...

Θάλασσα που ταξίδεψα τόσες φορές μαζί σου

που ένιωσα την αύρα σου στα στήθη μου βαθιά

πάρε με, με το κύμα σου, να νιώσω το κορμί σου

την απεραντοσύνη σου να έχω συντροφιά.

Μες στα νερά σου έπνιγα πάντα τις μαύρες σκέψεις

και το μυαλό σου ξέπλενα στην ακροθαλασσιά

κι εσύ με καθησύχαζες χωρίς να πεις δυο λέξεις

στην αγκαλιά σου μ' έπαιρνες να βρω τη ζεστασιά.

Θάλασσα, των ανέμων σου, το ξέσπασμα ζηλεύω

καθώς ορμάς με δύναμη στα βράχια και τα σπας

κι έπειτα τη γαλήνια σου την όψη αναμοχλεύω

με πόση τρυφερότητα τα χάδια σου σκορπάς.

Κοντά σου αναζήτησαν πολλοί την λευτεριά τους

και στα όνειρα τους έβαλαν ιστία με πανιά

να τα φουσκώνει η ανάσα σου ν' ακούσουν την καρδιά τους

που τόσα χρόνια έπαψε σ' εκείνους να μιλά.

Θάλασσα που είσαι αθάνατη, μαγευτική αμαρτία

για όλους όσους θέλησαν το άγνωστο να βρουν

και για όσους δεν σε πίστεψαν σκληρή η τιμωρία

την ανεξαρτησία σου να μην παραδεχτούν.

Τώρα που σε χρειάζομαι άπλωσε το χαλί σου

ένδειξης καλωσόρισμα ενός φίλου απ' τα παλιά

κι όσα αυτός σου έλεγε, φέρε στη θύμηση σου

τον πόνο του ανακούφισε, για άλλη μια φορά.