Στις λεωφόρους της απάθειας κινούμαστε
νίπτοντας τας χείρας μας ως Πόντιοι Πίλατοι
αποστασιοποιημένοι κι αναρωτιόμαστε...
αν είμαστε διακοσμητικές φιγούρες
στο φόντο της ζωής των άλλων...
των ολίγων και εκλεκτών.
Πάει καιρός που τα τριαντάφυλλα
αντάλλαξαν το λευκό τους χρώμα με το κόκκινο
και τώρα μόνο γκρίζα ροδοπέταλα
στολίζουν τους κρεμαστούς κήπους της "Βαβυλωνίας".
Τα θαύματα αυτού του κόσμου λιγόστεψαν ή μεταλλάχθηκαν
όπως και τόσα άλλα...σε στόχους ντροπής
ξεπερασμένους και απαξιωμένους.
Χωρίς βέλη η φαρέτρα μας, χωρίς επιδιώξεις
κι ο τεντωτήρας χαλαρός και άτονος
σαν τις ξεχαρβαλωμένες ζωές μας.
Πάει καιρός που και οι λέξεις έχασαν το νοήμα τους
ψάχνοντας απεγνωσμένα να γεμίσουν τα κενά της σιωπής
αφου οι πράξεις προηγούνται και οι σκέψεις έπονται
στην βιαστική, βεβιασμένη και αδίκως αποτιμημένη στιγμή των αποφάσεων
για ανθρώπους που ζούνε στις μοναχικές απρόσωπες σύγχρονες πολιτείες
αριστουργήματα κι αυτές της ύπαρξης μας
πίστα αντίγραφα της αμέτοχης συμμετοχής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου