Ποτισμένη με ανθόνερο η αυλή σου
και οι μνήμες να στερεύουν μια προς μια
σ' ένα κύκλο που στενεύει η λογική σου
προσπαθείς να αφουγκρασθείς την ερημιά.
Καθώς τα χέρια θα αγγίζουν το κεφάλι
καθώς οι αισθήσεις θα σμιλεύουν την καρδιά
"_ θα βρουν τα χρόνια σου το δρόμο τους και πάλι
να ολοκληρώσουν όσα άφησαν μισά;"
Κι ύστερα θα 'ρθει ένα ολόγιομο φεγγάρι
να σου αφήσει ένα χάδι στα μαλλιά
για να σου δείξει την απέραντη του αγάπη
έστω κι αν λέγεται εκείνη μοναξιά.
Καθώς τα λόγια θα σκορπίζουν στον αέρα
καθώς οι ανάσες θα τραντάζουν το κορμί
"_ ζητάς αυτό που θα σε πάει παρά πέρα
από του κύκλου σου την νοητή γραμμή".
Κι ύστερα θα 'ρθει μια βροχή να σου αλητέψει
την κάθε ελπίδα για μια αλλιώτικη ζωή
και την ψυχή σου από φωνή θα ορφανέψει
να μην ζητάει την ατέρμονα φυγή.
Μα μη ξεχάσεις στο πρεβάζι σου ν' αφήσεις
της πρώτης νιότης σου τον άμισχο ανθό
καθώς θα πέφτει η βροχή και θα κυλήσει
να σου ποτίζει την αυλή σου για καιρό.
πολύ μου άρεσε αυτή η ανάσα ποιητή , σα μια αύρα αισιοδοξίας να σε αγγαλιάζει ανεξήγητα απο που!
ΑπάντησηΔιαγραφή