Σκοτάδι...

Σε καπνούς και σε λόγχες πολεμώντας θα 'ρθεις

να φανερώσεις και πάλι τον αδυσώπητο Άδη

με μορφή απερίγραπτη από λόγια φωνής

που με πάει σε άλλα μέρη γνωριμό μου σκοτάδι.

Σαν ο ήλιος ξεπρόβαλε, αχαλίνωτη η αυγή

που σε βρίσκει να χάνεσαι στα δρομάκια της πόλης

μια σκληρή και ανέντιμη σου δίνει ευχή

τα ταξίδια σου να 'ναι δυο τετράγωνα μόλις.

Με φιγούρες σκιώδεις συντροφεύεις τη μέρα

και η ψυχή να σε νιώθει σε κελί φυλακής

δεν σ' αφήνει η συνήθεια να κοιτάξεις πιο πέρα

σε αφοπλίζει η αλήθεια της στυγνής λογικής.

Κι ύστερα έρχεται της νιότης το πρώτο σου φως

να χρησθεί ουραγός τελευταίο φανάρι

κάτω απ' τον ίσκιο του σ' έκρυψε ο δικός σου ο σταυρός

και ο θάνατος ίδιος...το πρωί και το βράδυ...