Αγνεία...(όταν σε συνάντησα για τελευταία φορά)

Και περπατούσα μέσα στο δάσος

και η φωνή σου, σαν νάμα έρεε

μέσα απ' τους γρατζουνισμένους κορμούς

προφέροντας αέρινα το όνομα μου.

Ξεπρόβαλες με την αυγή

και η όψη σου ήταν το ίδιο γλυκιά

όσο το μέλι απ' τα μελίσσια...

Δύο παιδιά χτένιζαν τα όμορφα μαλλιά σου

στα πόδια σου, σωρός τα φύλλα των δέντρων

που ήθελαν να σε χαϊδέψουν.

Ένιωσα να λαχταράει η καρδιά μου

και τα χείλη μου, ψελλίσανε, στο άκουσμα σου.

Εσύ προχώρησες, με κοίταξες, πέρασες

κρύφτηκες στων ονείρων τις σπηλιές...

ή χάθηκες διασχίζοντας τον μακρινό ορίζοντα;

Ποτέ δεν έμαθα τι απέγινες!

Είχες στα χέρια σου δυο άσπρα περιστέρια

και στο λευκό σου φόρεμα μια ολάνθιστη γαρδένια

μοσκοβολούσε, κι η μυρωδιά ήταν θεϊική

όπως θεία ήταν και η ματιά σου...