Σκέψεις...(η μοναξιά μου)

"Τι νόημα θα είχε μια μοναξιά
που δεν θα ήταν αληθινά μεγάλη;"
Που θα αυξάνεται και θα μεστώνει
με ένα μέστωμα οδυνηρό σαν το μέστωμα των παιδιών
και θλιβερό σαν τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου.
Ένα και μόνο μου είναι απαραίτητο για να επιζήσω:
"Η μεγάλη εσωτερική μοναξιά μου".
Να βυθίζεσαι στον εαυτό σου και ώρες ολόκληρες
να μην ανταμώνεις κανέναν.
Να 'σαι μονάχος, όπως ήσουν μονάχος στα παιδικά σου χρόνια
όταν οι μεγάλοι πηγαινοέρχονταν,μπερδεμένοι
σε πράγματα που σου φαίνονταν σοβαρά και σπουδαία
μόνο και μόνο επειδή αυτοί ήταν τόσο απασχολημένοι
μαζί τους ή επειδή εσύ δεν καταλάβαινες τίποτα απ' ότι έκαναν.
Κι έρχεται η μέρα που ανακαλύπτεις πως οι ασχολίες τους
είναι κακομοίρικες, τα επαγγέλματα τους κοκαλωμένα
και χωρίς πια δεσμούς με τη ζωή...
Γιατί να θες να ανταλλάξεις το σοφό "δεν καταλαβαίνω"
των παιδιών, με το "αγωνίζομαι και περιφρονώ" των μεγάλων;
Μια και το "δεν καταλαβαίνω" θα πει, είμαι μονάχος...
ενώ το "αγωνίζομαι και περιφρονώ" θα πει, "παίρνω μέρος
σ' εκείνα ίσα-ίσα τα πράγματα που θέλω, με αυτόν τον τρόπο,
να τα κρατήσω μακριά μου"...