Της ψυχής η αγαπημένη

Τι να νιώσεις τώρα πλέον που πετάξαν τα πουλιά

στον καθρέφτη σου σαν βλέπεις είδωλα περαστικά

ένας άνεμος που ήρθε, φύσηξε και πέρασε

και σε ένα μόνο βράδυ τη ψυχή σου γέρασε.

Πώς να απλώσεις τα φτερά σου, ταξιδιώτης στη βροχή

που στη γη σε καθηλώνει κάθε τύψη και ενοχή

για όλα αυτά που δεν σ' αφήνουν τις στιγμές σου να χαρείς

και η λύτρωση για να 'ρθει, πρέπει πρώτα να την βρεις!

Τι μπορείς να νιώσεις τώρα με τον ήλιο σκαλωμένο

μες στα σύννεφα τις νύχτες το φεγγάρι καρφωμένο

είναι η νύχτα πεθαμένη στο μυαλό σου μία ξένη

και η μέρα σου φτωχή, να σου κλέβει απ' τη ζωή.

Τι να περιμένεις άλλο απ' τις μέρες που θα 'ρθουν

που οι αισθήσεις έχουν πάψει την καρδιά να υπακούν

γιατί είναι ξεχασμένη της ψυχής η αγαπημένη

και θα ενοχλείσαι πάντα, όταν για αυτήν θα σε ρωτούν.