Οι καρδιές ανυπότακτες να αλητεύουν στους δρόμους
και οι πλατείες επλημμύρισαν με όνειρα ορφανά
στους ξερούς και ανίσκιωτους της ζωής μας τους κλώνους
οι καρποί που ονειρεύτηκες δεν θα ανθίσουν ξανά.
Τώρα πλέον τις νύχτες μας δεν συντροφεύουν τ' αστέρια
της Κυριακής τ' απογεύματα τώρα δεν παίζουν παιδιά
σαν πουλί που ξεψύχησε σε αφιλόξενα χέρια
των αγνών των ονείρων μας θα φτερουγίζει η σκιά.
Το μόνο που τώρα απόμεινε μες στης ψυχής μας τα βάθη
είναι μια πίκρα που απλώνεται σαν το νερό που κυλά
είναι το απόσταγμα που άφησαν τα αδιόρθωτα λάθη
οι στιγμές που αφυπνίσανε τη παγερή σου καρδιά.
Τώρα οι ακτές εγιομίσανε με τσακισμένα καράβια
σαν τις ψυχές τις αλύτρωτες που ένα τέλος ζητούν
κουρασμένες κι ανήμπορες απ' της ζωής τα ναυάγια
οι απροσπέλαστες θάλασσες τους τολμηρούς τιμωρούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου