22 Οκτωβρίου 2012

Οι αμυχές μιας ψυχής



Σουρούπωνε…
Τα κλειστά μαγαζιά κι η βροχή ερήμωναν το δρόμο.
Κι αυτός στεκόταν με τις ώρες να χαζεύει στις «δακρυσμένες» βιτρίνες,
ένα είδωλο να παραμορφώνετε ανά πάσα στιγμή.
Στο πλακόστρωτο η βροχή χόρευε έναν «αναστενάρικο» χορό,
που οι σταγόνες της έμοιαζαν με σπίθες φρέσκο αναμμένης
φωτιάς που βιάζονταν ν’ αποδράσουν, προτού αυτή φουντώσει
για τα καλά…

― Τώρα τι σχέση είχαν αυτά τα δυο μεταξύ τους;
Καμιά με μια πρώτη μάτια…
Μόνο η απρόβλεπτη πορεία δυο αντιθέτων πραγμάτων
τα φέρνει πιο κοντά, που εάν τύχει και συμπέσουν,
το ένα αναιρεί το άλλο.
Σαν τη ζωή που τεμαχίζεται σε στιγμές: αγάπης – μισούς,
χαράς – λύπης, αδιαφορίας – πάθους, έντασης και νηνεμίας,
σ’ ένα ταγκό ζευγαριών, ζωής και θανάτου, κόλασης και παραδείσου.

― Αυτό το μυαλό, τι συνειρμούς κάνει!
Πριν πετάξει μια σκέψη, με μι’ άλλη ζευγαρώνει
στο πέταγμα της, που την καθηλώνει!
Κι όλα αμφισβητούν, αυτά που τα προκάλεσαν,
που τα γέννησαν, που είναι η αιτία της ύπαρξης τους.

― Με την καρδιά και το νου,  καλά τα βολέψαμε…
Με τις αμυχές της ψυχής τι γίνεται!




4 σχόλια:

  1. " Σαν τη ζωή που τεμαχίζεται σε στιγμές: αγάπης – μισούς,
    χαράς – λύπης, αδιαφορίας – πάθους, έντασης και νηνεμίας,
    σ’ ένα ταγκό ζευγαριών, ζωής και θανάτου, κόλασης και παραδείσου. "

    Δάκρυσα άθελα μου κι ύστερα χαμογέλασα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι πρέπει να κάνεις...

      (χάρηκα... που με "παρακολουθείς"!)

      Διαγραφή
  2. η ανασα που δινει ζωη ειναι η ιδια που χαριζει το θανατο...
    δεν ξερω γιατι μου γεννησες αυτη τη σκεψη ισως γιατι καπου βαθια μεσα μου πιστευω πως αν δεν υπηρχε ο θανατος ισως να μην τοποθετουσαμε τον ορο ζωη με τοσο παθος.
    μου ειχε λειψει η αναζητηση που μου προκαλεις οταν σε διαβαζω... να εχεις μια υπεροχη βροχερη μερα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλήθεια είναι αυτό που λες... όπως και η βροχερή μέρα που 'ναι υπέροχη!

      Διαγραφή