Οι αμυχές μιας ψυχής

Σουρούπωνε…

Τα κλειστά μαγαζιά κι η βροχή ερήμωναν το δρόμο.

Κι αυτός στεκόταν με τις ώρες να χαζεύει στις «δακρυσμένες» βιτρίνες,

ένα είδωλο να παραμορφώνετε ανά πάσα στιγμή.

Στο πλακόστρωτο η βροχή χόρευε έναν «αναστενάρικο» χορό,

που οι σταγόνες της έμοιαζαν με σπίθες φρέσκο αναμμένης

φωτιάς που βιάζονταν ν’ αποδράσουν, προτού αυτή φουντώσει

για τα καλά…

― Τώρα τι σχέση είχαν αυτά τα δυο μεταξύ τους;

Καμιά με μια πρώτη μάτια…

Μόνο η απρόβλεπτη πορεία δυο αντιθέτων πραγμάτων

τα φέρνει πιο κοντά, που εάν τύχει και συμπέσουν,

το ένα αναιρεί το άλλο.

Σαν τη ζωή που τεμαχίζεται σε στιγμές: αγάπης – μισούς,

χαράς – λύπης, αδιαφορίας – πάθους, έντασης και νηνεμίας,

σ’ ένα ταγκό ζευγαριών, ζωής και θανάτου, κόλασης και παραδείσου.

― Αυτό το μυαλό, τι συνειρμούς κάνει!

Πριν πετάξει μια σκέψη, με μι’ άλλη ζευγαρώνει

στο πέταγμα της, που την καθηλώνει!

Κι όλα αμφισβητούν, αυτά που τα προκάλεσαν,

που τα γέννησαν, που είναι η αιτία της ύπαρξης τους.

― Με την καρδιά και το νου,  καλά τα βολέψαμε…

Με τις αμυχές της ψυχής τι γίνεται!