Σκέψεις...(οι θλίψεις μας)

Πιστεύω πως όλες σχεδόν οι θλίψεις μας

είναι στιγμές ψυχικής έντασης, που τις υπομένουμε

σα να μας πέτρωσε κάποια παράλυση

τρομαγμένοι επειδή νιώθουμε πως τα ξαφνιασμένα

αισθηματά μας δεν ζούνε πια, επειδή μείναμε μόνοι

με το ξένο εκείνο που εισχώρησε μέσα μας

επειδή στερηθήκαμε όλα κείνα που μας είχε δέσει μαζί τους

η συνήθεια κι η εμπιστοσύνη, επειδή στεκόμαστε καταμεσής

σ' ένα πέρασμα, όπου δε μπορούμε να σταθούμε άλλο.

Γι' αυτό περνάει κι η θλίψη από κει...

το καινούργιο, το άγνωστο, που έχει σταλάξει εντός μας

εισχώρησε στην καρδιά μας, έφτασε ως τις πιο μύχιες γωνιές της

και μάλιστα δεν είναι πια εκεί...είναι στο αίμα μας μέσα.

Κι έτσι δεν ξέρουμε τι έτρεξε.

Εύκολα θα μπορούσαν να μας πείσουν πως δεν έτρεξε τίποτα

κι ωστόσο έχουμε αλλάξει, όπως αλλάζει ένα σπίτι άμα μπει κάποιος ξένος μέσα.

Δεν μπορούμε να πούμε ποιος ήρθε, δεν θα το μάθουμε ίσως ποτέ

πλήθος σημάδια όμως δείχνουν, πως, έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο

εισχώρησε εντός μας το αύριο, για να μεταμορφωθεί μέσα στη δική μας υπόσταση

πολύ πριν έρθει η ώρα του να πραγματοποιηθεί στην εξωτερική μορφή του.

Να γιατί είναι τόσο σημαντική η μοναξιά κι η αυτοσυγκέντρωση σαν είσαι θλιμμένος

επειδή η στιγμή αυτή που μοιάζει επιφανειακά άδεια και πετρωμένη

η στιγμή αυτή όπου το αύριο σταλάζει εντός μας, είναι πολύ κοντύτερα στη ζωή

από κείνη την άλλη στιγμή, όπου το αύριο μας έρχεται μέσα στο θόρυβο

τυχαία και μοιραία λες, σα να μας το επιβάλλουν απ' έξω.

Όσο πιο σιωπηλοί, πιο καρτερικοί, πιο συγκεντρωμένοι είμαστε

τις ώρες της θλίψης, τόσο εισχωρεί πιο βαθιά και πιο άσφαλτα

το καινούργιο, το άγνωστο, εντός μας, τόσο το καταχτούμε πιο πλέρια

τόσο περισσότερο γίνεται αυτό, Μοίρα μας...