Οι ταγοί...

Φωτεινό επισφράγισμα διαττόντων αστέρων

που η λάμψη τους κράτησε μίας νύχτας ζωή

των ασχήμων τα λάβαρα των ανοχών και των θέλω

ακουμπήσανε αλύτρωτα την παρθένα σου γη.

Των ουράνιων σωμάτων που σε ανάστησε πνεύμα

ότι ο ήλιος ανέτειλε το φυγάδευσε η αυγή

των εχθρών και βαρβάρων το αγαλήνευτο βλέμμα

το κοράκι που έκρωζε των κολασμένων κραυγή.

Μυστηρίου ανάθημα που η φαντασία δειλιάζει

με οσμές που οσφρήστικες αρωματίζεις σκιές

κάποιον άλλον που εγνώριζε η καρδιά σου προστάζει

κι οι πληγές που αντιστάθηκαν, αέναες αφήσαν ουλές.

Στο στερνό σου αγκάλιασμα σε αφουγκράζεται η πόλη

και με συμπόνια ανάρμοστη οι δικαστές σε θωρούν

με λουλούδινα στέφανα ετοιμάζεται η αγχόνη

και οι ταγοί που σε ανάθρεψαν τη στιγμή λοιδορούν.

Σε καιρούς ασαγήνευτους στο απροκάλυπτο ψέμα

οι ομορφιές που σου τάξανε στο λαιμό σου χαλκάς

των αγνών των ονείρων σου, το αβασίλευτο γέρμα

στους σωτήρες του σύμπατος έχουν γίνει βραχνάς.

Ατιμώρητος θάνατος των πολλών η απάνθρωπη στάση

μεσημέρι ο ήλιος και το δρεπάνι, ακόμη θερίζει σπαρτά

ότι με χρώμα, η ψυχή σου ζωγράφισε, έχει πια ξεθωριάσει

και σαν το αγρίμι η νύχτα σου το καημός σου αλυχτά.