12 Απριλίου 2010

Οι διεκδικητές του ονείρου...


Εμείς οι φτωχοί διεκδηκητές του ονείρου
καθηλωμένοι και απρόσκλητοι παρακολουθούμε πίσω απ' τη σκηνή
το έργο που ανεβάσανε για μας, οι θιασώτες του ύστατου σήμερα
απαγγέλλοντας ξανά και ξανά σε μονολόγους τα λάθη μας
για να μην κάνουμε το λάθος να προσπαθήσουμε και πάλι.
Εμείς οι αετοί των απόκρημνων βράχων
οι αναρριχητές των υψηλών αρετών
εκλιπαρούμε τα δέντρα του κάμπου
να ξαποστάσουμε για λίγο στους κλώνους τους.
Εμείς οι αγέρες των επτά θαλασσών
των οριζόντων οι κατακτητές
οι άσπονδοι εχθροί του σκότους
που με προσάναμμα τις ψυχές μας
αποκαλύψαμε τις σκιές των άλλων
αναστηλώνοντας τις μνήμες
που καταράστηκε το είναι μας.
Εμείς...τι κάναμε εμείς...
Μας ποδοπάτησαν σαν τα ξερόκλαδα της στέρφας γης
που αναμασάει ο άνεμος.
Σαν τους καταράκτες που δεν αφρίζει ο θυμός τους
στερέψαμε, συμβιβαστήκαμε εμείς.
Εμείς οι ανοικτοί δρόμοι των πόλεων
η ελπίδα της μοναδικής, μοναχικής διαφυγής
η αλόγιστη υπερηφάνεια του αύριο
εγκλωβισμένοι στα σοκκάκια της καθημερινότητας
επαναπαυόμαστε στις έγνοιες που μας χρεώσανε
οι οφειλέτες της απλήρωτης νιότης μας.
Εμείς...γιατί να το κάνουμε εμείς...

3 σχόλια:

  1. Ελπίζω, αυτό ειδικά το ποίημά σου,να το διαβάσουν χίλια μάτια...
    Φοβάμαι μόνο μην περάσει απαρατήρητο. Θα είναι κρίμα.

    Μην το χαραμίσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εδώ χαραμίσαμε μια ολόκληρη ζωή, φίλε Αλέξιε!
    Και να σου πω κάτι...μου φτάνει και μόνο που το παρατήρησα εγώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι...δε λέω. Όταν έχεις δίκιο να το λέμε...
    Η ζωή μοιάζει λες και τη νοικιάσαμε. Κάθε μέρα ζητάει το νοίκι της.
    Σε "ανέβασα", πιστεύω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή