Λυπάμαι...

Δεν λυπάμαι τόσο για τον εαυτό μου

για το νόημα της δικής σου ύπαρξης, πενθώ.

Το να υπάρχεις μόνο για να υπάρχεις

μία μορφή θανάτου, εγώ το θεωρώ.

Έχεις πεθάνει από καιρό, μα κάνεις πως δεν ξέρεις

τα πάντα, όλα γύρω σου, αυτό σου μαρτυρούν.

Μου λες, πως η ζωή σου έδωσε, όλα αυτά που θέλεις

μα άλλα μου λεν τα μάτια σου, όταν με κοιτούν.

Γι αυτό εγώ αποχωρώ, μήπως και καταλάβεις

πως δεν υπάρχει αύριο που κάηκε στο χθές.

Κι αν αυτό εσένα σου αρκεί, εμένα δεν μου φτάνει

σε αυτήν την άχαρη ζωή να είμαστε θεατές.

Το βλέπεις...Δεν μας αξίζει μια ζωή, μουντή, ξεθωριασμένη,

παραδομένη σε ανούσιες, μηδαμινές στιγμές.

Μία ζωή στο τίποτα, στο πουθενά δοσμένη,

παρατημένη στην αποτυχία της, με τύψεις κι ενοχές.

Λυπάμαι, μα ήρθε η στιγμή που πρέπει εγώ να φύγω.

Συγνώμη που σου στέρησα για πάντα τη χαρά.

Τι νόημα έχει, να συνυπάρχουμε κάτω απ' την ίδια στέγη

αφού το ξέρεις, μέσα μας, πως ζούμε χωριστά.