Στην αποβάθρα της εξιλέωσης

Εξορία στη κόλαση

θα πει ευτυχία ο θάνατος,

ιστορία ανθρώπινη, θα πει ψέμα...

Άκου! Πως μονολογούν οι μελλοθάνατοι.

Άκου! Πως γαβγίζουν τα σκυλιά.

Κι εσύ περιμένεις ατάραχος, στη δική σου σειρά.

Δεν κρύβεις την γυμνή σου αλήθεια

κάτω απ' τις ωραίες εικόνες

μιας ψεύτικης πραγματικότητας.

Ούτε πίσω απ' τις ανέραστες φιγούρες

κάποιων επιτυχημένων γιάπηδων.

Κάθεσαι εκεί και περιμένεις, στωικά, σχεδόν λυτρωτικά

τις ακτίνες του πιο καυτού ήλιου, που θα ξεραίνει τα χείλη σου

κι ο ιδρώτας θα καίει σαν το οινόπνευμα, τις μολυσμένες σου πληγές.

Θα κάθεσαι εκεί ακίνητος, ασάλευτος

και θα αφουγκράζεσαι το βουητό της μύγας

που θα φωνάξει στο πλάι σου, η απαίσια μυρωδιά της σήψης σου.

Θα κάθεσαι εκεί, ώσπου να γίνει ρευστή μάζα

η σκουριασμένη επικάλυψη μιας ματαιόδοξης ζωής.

Σαν ένα γερασμένο γκαζάδικο κι εσύ,

που ύστερα από τόσα ταξίδια στις θάλασσες

λιώνεις, στην υψικάμινο της ανακύκλωσης.

Μα τη ψυχή σου δεν θα την πειράξει κανείς!

Θα βγει ατόφια, αμόλυντη, μέσα απ' τη λάβα σου.

Αυτή η ψυχή θα στέκεται εκεί, μα δεν θα λιώνει,

θα κουβαλιέται από σώμα σε σώμα, από εποχή σε εποχή.

Θα περιμένει, στην αποβάθρα της εξιλέωσης

για ένα επόμενο ταξίδι δικαίωσης.

Γιατί αυτής της ψυχής, θα της αξίζει πάντα ένα άλλο κορμί,

θα της αξίζει πάντα η αιωνιότητα...