Τραγούδια μη μου πείτε σαν πεθάνω
μήτε μοιρολόγια που μιλάνε
για παλικάρια που ο χάρος τα πήρε.
Μα ούτε και λουλούδια θανάτου
να φέρεται στο μαρμαρένιο τάφο.
Λουλούδι, ίσως γίνει η ψυχή μου.
Μονάχα, αυτά που αγάπησα να σεβαστείτε.
Κι αν στον ύπνο σας, κάποιο βράδυ με δείτε
να μην φοβηθείτε...
Θα είμαι εγώ, που θα απαξιώ
εσάς και τον κόσμο αυτό.
ας το αντιστρέψουμε τότε... αυτό που "ζούμε" είναι ο θάνατος. αυτό που αιώνια θα ζήσουμε θα είναι η ζωή...
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλί.
Μας βολεύει αυτό...ε,Βίκυ;
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι ακριβώς. αυτό που σκέφτηκα είναι ότι, αφού τον κόσμο τούτο απαξιώνουμε γιατί να τον ονομάσουμε ζωή και όχι "θάνατο";
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γιατί όχι... "τίποτα"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάλαβα τι ήθελες να πεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μας βολεύει, πηγαίνει σ' αυτό που λέει και η εκκλησία για την μεταθανάτιος ζωή κλπ...δηλαδή με λίγα λόγια..."παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του"...
Μονάχα, αυτά που αγάπησα να σεβαστείτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν υπήρχε τέτοια ελπίδα .. τότε χάρισμά τους το μοιρολόϊ τους.
Κάποιος είχε γράψει στο σημείωμά του, πριν ... αυτοχειριαστεί:
ΑπάντησηΔιαγραφή"κι επιτέλους: μην αρχίσετε να με κουτσομπολεύετε, μετά από αυτό "