Τώρα καταλαβαίνω τι είναι η ζωή μου
μία ημέρα τόσο βαρετή
τώρα καταλαβαίνω τη δόλια ψυχή μου
που με ρωτάει γιατί;
Δεν υπάρχει τώρα πια κάτι
που θα κρατήσει ζεστή την ελπίδα
δεν κυλάει ούτε καν' ένα δάκρυ
που θα δείξει της λύπης το κρίμα.
Τώρα θα υπομένω κάθε θανάτου θλίψη
και θα ξεδιψάω με μια σταγόνα χαράς
τώρα θα ησυχάζω μες στη βαθιά μου πλήξη
και θα 'χω την απάθεια στο μέρος της καρδιάς.
Δεν υπάρχει τώρα πια δρόμος, για να γυρίσω πίσω
ούτε μια ηλιαχτίδα, τη σκιά μου να δεις
ό,τι μου απομένει είναι αυτός ο μύθος
που λέει για Ατλαντίδες που χάθηκαν νωρίς.
γυρισμός;;
ΑπάντησηΔιαγραφήπου;;
κει που σκάβαμε για τους "μύθους";;
έσκαψα βαθιά
κι αν χρειαζόταν βαθύτερα .. πλέον δεν με αφορά
Στον 7ο,8ο στίχο λες κάτι που ο μελαγχολικός βιώνει μετά τον κάματο του πόνου τής ψυχής: δεν μπορώ ούτε δάκρυ πια να βρω... το μάτι λες και απόθανε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠατάει το ποίημα σαν πέτρα στο στήθος και σου αφήνει την αίσθηση πως δεν μπορείς να αναπνεύσεις.
Μπράβο, νεκρένιε...