Φωνές νεκρών

Φεγγάρια χορτασμένα από λωτούς.
Βλέφαρα που κιότεψαν ν' ανοίξουνε στον ήλιο.
Άπληστα χαμόγελα ροβολούν, θερίζοντας το κάμπο.
Ξεσκισμένα σκιάχτρα απόμειναν οι αγώνες, δίχως φόβητρο
που τα κοράκια πια τα αψηφούν.

Την ώρα του αποχωρισμού με φίλησες
και μου έδωσες το χρίσμα!
Φωνές νεκρών που ακούγονται,
έξω απ' το παραθύρι μου, καθώς περνούν...
"Συνέχισε εσύ, ό,τι εμείς σου αφήσαμε να χάσεις είναι κρίμα...
Συνέχισε εσύ, τη ζωντανή απ' τους νεκρούς ελπίδα."

Σκιές νεκρών που κοντοστάθηκαν, πίσω μου ένα βήμα.
Στο πλάι μου-η ανάγκη μοιάζει φυλακή, η πίκρα καταιγίδα
κι εμπρός στα πόδια ο δρόμος μου, το αβυσσαλέο κύμα.