Ο θάνατος του ταμία

Όλη του τη ζωή την πέρασε πίσω από ’να γκισέ.

Παιδί σαν ήταν μετρούσε τους βόλους του,

τα παγωτά που έτρωγε και τα μπάνια

που έκανε το καλοκαίρι.

Στην εφηβεία του, σαν «άγριο νειάτο» κι αυτός που ήταν,

τους δίσκους βινυλίου, ροκ και ψυχεδέλειας.

Φοιτητής πια, γκόμενες που είχε ρίξει στο κρεβάτι του,

(ως ακαταμάχητος εραστής -  το νιάνιαρο!) καθώς

και τις «μαλακιές» που έκανε.

Όχι λάθος… αυτές τις μέτρησε μετά, στην εποχή της

(άνω των –άντα) ωριμότητας.

Μετέπειτα μέρες που του απόμεναν μέχρι ν’ απολυθεί

απ’ το στρατό. Μετά ήρθε ο διορισμός του στην τράπεζα…

Μετρούσε λεφτά άλλων, μαζί με τα λεπτά του ρολογιού, ώσπου

να κλείσει το οκτάωρο του.

Αργότερα μετρούσε τα ένσημα για να βγει στη σύνταξη.

Τώρα μετρά την πίεση και τους σφυγμούς του, μαζί

με τα χάπια που έχει βαλμένα σ’ ένα φλιτζανάκι του καφέ.

Και μετά… τι;

Τι του ’χε απομείνει να μετρήσει!

Τα αχ και τα βαχ από τους μυοσκελετικούς του πόνους;

Μ' αυτά είχε χάσει τον λογαριασμό, από χαμογέλα κι ό,τι παρελκόμενο

χαράς… ούτε σταγόνα!

Το υπόλοιπο, της "απόλυσης" του απ΄τη ζωή… αυτό του είχε απομείνει!

Ένα μικρό υπόλοιπο κι ο ισολογισμός έκλεισε…

"Μόνο που δεν θα προλάβω να βάλω την υπογραφή μου", σκέφτηκε.

— Δεν πειράζει… σε τέτοιου είδους ισολογισμούς, την υπογραφή

τη βάζει ο ιατροδικαστής.