Ποιητική συμφωνία

Και η σοφία γέννησε ποίηση.

Η εμορφία μίλησε με κολακευτικά λόγια για αυτήν,

το ίδιο και η αχαλίνωτη φαντασία.

Η καθημερινότητα την αναζητά,

μα αυτή δεν θέλει να ευτελίζεται συνεχώς μαζί της.

Προτιμά μοναχικές βραδιές, για λίγες παραστάσεις

πλάι σε δειλινά και λαμπερά φεγγάρια

κάτω από βροχή ή από στενάχωρο ήλιο.

Η αγωνία κρυφοκοιτάει το θυμό της...

Η ελπίδα άλλοτε τη κάνει παρέα κι άλλοτε όχι.

Η ανάγκη γίνεται πένα, να απαθανατίσει την έμπνευση

και η ψυχή στασίδι να σταθεί, τον ύμνο της να ψάλλει.

Οι αναμνήσεις σου, βιολιά που παίζουν

σε μελαγχολικό-νοσταλγικό τόνο.

Ακολουθούν τα τύμπανα της κολάσεως,

οι τύψεις κι οι ενοχές τα ανακρούουν.

Τρομπέτα ο πόνος της καρδιάς

αναρριχάται από τα στήθια σου.

Κι εκεί στη μέση μαέστρος εσύ,

κρατώντας την μπαγκέτα

των πιο ατίθασων συναισθημάτων σου

που διεκδικούν την αρμονία τους στο σύμπαν.

Κυρίες και Κύριοι...

Η συμφωνία των κυττάρων μου, αρχίζει!