04 Ιουνίου 2011

Ποιητική συμφωνία















Και η σοφία γέννησε ποίηση.
Η εμορφία μίλησε με κολακευτικά λόγια για αυτήν,
το ίδιο και η αχαλίνωτη φαντασία.
Η καθημερινότητα την αναζητά,
μα αυτή δεν θέλει να ευτελίζεται συνεχώς μαζί της.
Προτιμά μοναχικές βραδιές, για λίγες παραστάσεις
πλάι σε δειλινά και λαμπερά φεγγάρια
κάτω από βροχή ή από στενάχωρο ήλιο.
Η αγωνία κρυφοκοιτάει το θυμό της...
Η ελπίδα άλλοτε τη κάνει παρέα κι άλλοτε όχι.
Η ανάγκη γίνεται πένα, να απαθανατίσει την έμπνευση
και η ψυχή στασίδι να σταθεί, τον ύμνο της να ψάλλει.
Οι αναμνήσεις σου, βιολιά που παίζουν
σε μελαγχολικό-νοσταλγικό τόνο.
Ακολουθούν τα τύμπανα της κολάσεως,
οι τύψεις κι οι ενοχές τα ανακρούουν.
Τρομπέτα ο πόνος της καρδιάς
αναρριχάται από τα στήθια σου.
Κι εκεί στη μέση μαέστρος εσύ,
κρατώντας την μπαγκέτα
των πιο ατίθασων συναισθημάτων σου
που διεκδικούν την αρμονία τους στο σύμπαν.

Κυρίες και Κύριοι...
Η συμφωνία των κυττάρων μου, αρχίζει!

3 σχόλια:

  1. Αποθανατίζω θα πει αποκτηνώνω,σκοτώνω.
    Απαθανατίζω θα πει καθιστώ κάτι αιώνιο,αθάνατο.
    Καλό το ποίημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αγωνία κρυφοκοιτάει το θυμό της...

    Με ...γρατζούνισε αυτός ο στίχος. Να 'σαι καλά να μας γράφεις.

    Καλό Σ/Κ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλό το ποίημα; Χμμμ...δεν ξέρω, Σπόνγκος. Κάτι στο σκελετό τού ποιήματος δεν πάει καλά. Έχει κανείς την αίσθηση πως το ποίημα, από στιγμή σε στιγμή, θα μπατάρει και θα σε πλακώσει.

    Έβαλε και τα κύτταρά του μέσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή