Δεν σε ξέρω...
Μα στα μάτια σου διέκρινα τον ήλιο
που αναζητούσα από παιδί.
Είχε τις ακτίνες του ολόχρυσες
και στη καρδιά του έλαμπε η αλήθεια.
Μια αλήθεια, που δεν φώναζε να την πιστέψεις,
μα τόσο επιβλητική, που δεν γινότανε να μη την δεις.
Δεν σε ξέρω...
Μα στο χαμόγελο σου αναγεννήθηκε το σύμπαν.
Ήρθε ζωή, σε ότι είχε πεθάνει από καιρό.
Μία ζωή, που το ξέρω πως θα υπάρχει
κι όταν εσύ δεν θα 'σαι πια εδώ.
Δεν σε ξέρω...
Μα ούτε θέλω να σε μάθω,
μου φτάνει αυτό, που με ανάγκασε να ζω.
Το ξέρω πως κι εσύ νιώθεις το ίδιο,
το βλέπω, όταν τον ήλιο σου κοιτώ...
πιασε την ευκαιρια απο τα μαλλια...ενας παλιος!
ΑπάντησηΔιαγραφήπολλές φορές αρκούν αυτά που "βλέπουμε" και δεν χρειάζεται να ξέρουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήάλλες, όμως, δεν αρκούν... γιατί ο φόβος έχει εισχωρήσει...
φιλί για ένα όμορφο Σ/Κ.
Καμιά φορά, πλάθουμε ιστορίες μη υπαρχτές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να είναι έτσι, μπορεί και όχι...
Γι αυτό δεν θέλουμε να μάθουμε, μα πρέπει από κάπου να πιαστούμε...
Ας πιαστούμε απ' οπουδήποτε (κι από τα μαλλιά μας :)...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ξέρουμε πως προσωρινά θα κρατηθούμε, jok.
Συμφωνώ...Άλλωστε κι ο έρωτας εφήμερος είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αυτό το "ποιητικό" που νιώθεις,(εάν το νιώθεις και δεν νομίζεις ότι το νιώθεις) διαρκεί για λίγα δευτερόλεπτα...Έπειτα προσγειώνεσαι
Γιατί η ίδια η ζωή, μας έχει μάθει:"πως ότι αρχίζει τελειώνει και ότι γεννιέται πεθαίνει".
Οπότε, καλύτερα έτσι!!!!
Μου φαίνεται πρέπει να δίνουμε εμείς μαθήματα στη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη κουβέντα είπες ALEX!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήρε,πιασε το κοριτσι να μη φυγει,ζησε το μεριδιο που σου ανηκει κ μετα...ας το ναρθει μονο υο μετα...μην το βιαζεις!αντε να δουμε μεχρι ποτε θα σε νταντευω μικρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή