Δικαιωμένος και ελεύθερος

Στους εαυτούς μας δεν έχουμε να πούμε τίποτα λοιπόν;
Ούτε ένα λάθος να τους επισυνάψουμε;

_ "Λάθος επιλογές", μου είπες...τώρα ζητάς μεταμέλεια

Μα εγώ δεν είμαι θεός να συγχωρώ, ούτε δικαστής για να δικάζω.

_ "Έφυγες και άφησες τη κατάρα σου πίσω!"

Μα η κατάρα μου, όπως τι λες, ήταν η άγνοιά σου για τη ζωή.
Πάντα βρίσκει ένα τρόπο να σε εκδικείται, όταν την αψηφάς...

_ "Μεγάλωσα!", μου είπες με στόμφο, σαν να έκανες μεγάλο κατόρθωμα.

Μόνο στα χρόνια...Στη συμπεριφορά παρέμεινες η ίδια.
Συνεχίζεις να αδικείς τον εαυτό σου, γι αυτό θα μείνεις μόνη στη ζωή σου...Κρίμα!

_ "Έπρεπε να σε γνωρίσω τώρα".

Έπρεπε να κάνεις τον κύκλο σου...Να γνωρίσεις τα πράγματα όπως δεν τα ξέρεις...
Να κατέβεις κι εσύ τα σκαλιά της ταπείνωσης...
Το έβλεπα...Δεν μπορούσα να κάνω κάτι...Έπρεπε μόνη σου να το δεις.

_ "Τώρα είναι αργά;...Πολύ αργά;"



Δεν ήταν μια Κυριακή σαν όλες τις άλλες...
Η ανατολή φορούσε το ροδοκόκκινο φόρεμα της.
Η δύση περίμενε καρτερικά στη σειρά της, όπως έκανα κι εγώ τόσα χρόνια.
Μοσχοβολούσε η πρωινή αύρα του Μάη...
Στο καφενείο οι άδειες καρέκλες περίμεναν στωικά τους θαμώνες τους.
Κατήφορος ο δρόμος της επιστροφής...

_ "Επιτέλους...Δικαιωμένος και ελεύθερος!"